Το social comeback του Γιάννη Αλαφούζου είχε στόχευση

19/11/2025

Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος

Όταν ανέλαβε πριν 13 χρόνια τη διοίκηση του Παναθηναϊκού απεδείχθη δεινός χρήστης των social media. Η συχνότητα αλλά και η αιχμηρότητα των αλλεπάλληλων tweets έδειχναν έναν εξωστρεφή άνθρωπο με άποψη και διάθεση να την εξωτερικεύσει. Όμως ο Γιάννης Αλαφούζος γρήγορα κατάλαβε πως η αντιπαράθεση και η έκθεση στο πλατύ κοινό δεν συμβάδιζε με την αστική του ευγένεια και κουλτούρα.

Χρόνια μετά αποφάσισε να εκτεθεί ξανά δημόσια, αυτή τη φορά σε μια συνέντευξη μακράς διάρκειας, σε σχετικά ελεγχόμενο τηλεοπτικό περιβάλλον. Ο Μπαλντίνι, εκ των κοντινών συνεργατών του  στον Παναθηναϊκό, ως “image maker” τον προέτρεψε και ο ισχυρός άνδρας της πράσινης ΠΑΕ διέγνωσε τα θετικά που μπορούν να προκύψουν από μια τέτοια επαν-εμφάνιση.

Ο βρεγμένος δε φοβάται τη βροχή, ελπίζει να μην εξελιχθεί σε καταιγίδα

Είναι κοινώς αποδεκτό πως ο Γιάννης Αλαφούζος δεν είναι και ιδιαίτερα δημοφιλής στους οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Η χρονική στιγμή για να αγοράσει λίγο χρόνο ήταν ιδανική. Έπαιξαν σημαντικό ρόλο η έλευση του Ράφα Μπενίτεθ σε συνδυασμό με κάποια καλά αποτελέσματα, η ταυτόχρονη ενίσχυση του ποδοσφαιρικού τμήματος με νέους συνεργάτες και το σχέδιο του νέου γηπέδου που βρίσκεται σε καλό δρόμο.

Οι φίλοι της ομάδας θέλουν να την δούν ξανά να διεκδικεί δάφνες εντός κι εκτός συνόρων, δεν τους νοιάζει και τόσο πως και με ποιόν πρόεδρο θα γίνει αυτό και με τον Αλαφούζο έφτασαν φυσιολογικά στην απογοήτευση μετά από 13 χρόνια “λειψυδρίας”.

Ομάδα όμως δεν αλλάζεις. Κι αυτό σημαίνει πως πάντα ελπίζεις, πάντα προσδοκάς.

Εκεί είναι που “πάτησε” αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα τη δυσχερή του θέση και παραδεχόμενος μια σειρά λαθών για να υποσχεθεί καλύτερες μέρες. Προσωπικά θεωρώ πως 13 χρόνια είναι πολλά, πάρα πολλά για να φτάσεις στην απαιτούμενη γνώση όπως ισχυρίστηκε.

Ίσως η μοναδική πραγματική είδηση που βγήκε από τη συνέντευξη είναι η προσπάθεια σύγκλισης με τους οργανωμένους οπαδούς και τη Θύρα 13. Για να δούμε αν στο επόμενο εντός έδρας ματς θα υπάρχουν τα γνωστά πανό εναντίον του στις εξέδρες…

Στο τέλος όλη αυτή η πολύωρη διαδικασία θα μπορούσε να συμπτυχθεί σε λίγες γραμμές.

Ό,τι έγινε έγινε, τώρα προχωράμε σε νέα αναδιοργάνωση, με νέο προπονητή από το “πάνω ράφι”, με επιφανείς συνεργάτες και συμβούλους και με το πρότζεκτ του γηπέδου που θα αλλάξει πολλά πράγματα προς το καλύτερο, ειδικά σε οικονομικό επίπεδο.

Οπότε -και απλουστευμένα- ο Αλαφούζος ζητάει “τράτο” με ορίζοντα τριετίας.

Έχω αναφερθεί ξανά (ανατρέξτε σε παλαιότερα “ματάκια”…) στα προβλήματα του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού. Όλα δείχνουν πως 10 χρόνια μετά από την περιπέτεια που θα μπορούσε να φέρει το κλαμπ στην 3η ή και στην 4η κατηγορία το 2017, ο Παναθηναϊκός θα γυρίσει σελίδα με το νέο γήπεδο στον Βοτανικό ως το 2028.

Αν ο πρόεδρος υπολογίζει πως μπορεί να κάνει απόσβεση στα έξοδα τόσων ετών με την εκμετάλλευση του γηπέδου, είναι θεμιτό. Συνδυαστικά αυτό μπορεί να συμβεί και με την πώληση της ΠΑΕ.

Σε μια αποστροφή μάλιστα του λόγου του την Κυριακή δήλωσε πως ενδέχεται τα χρήματα που θα πάρει από μια τέτοια ενέργεια να τα αφήσει στο σύλλογο, πολύ αμφιβάλλω.

Αλλά απ’ την άλλη είναι ο τύπος ανθρώπου που ενδιαφέρεται και για την υστεροφημία του οπότε δεν θα το απέκλεια. Εξάλλου, θεωρώ σίγουρο πως οι εγκαταστάσεις που ολοένα επεκτείνονται και εξελίσσονται στο Κορωπί θα είναι μια καλή κληρονομιά για το σύλλογο και θα μείνουν στην ομάδα (αντίθετα με ότι συνέβη στην Παιανία…).

Αν “μοντέλο” του είναι ο χειρισμός Μελισσανίδη στην ΑΕΚ τα προηγούμενα χρόνια, θα πρέπει να θυμάται πως η ομάδα της ΑΕΚ πήρε τρόπαια και βελτιώθηκε σημαντικά στο αγωνιστικό κομμάτι πέρα από την ανέγερση νέου γηπέδου.

H εξέλιξη θεωρείται θετική σε κάθε περίπτωση, ο Αλαφούζος όμως θα βρίσκεται μόνιμα εκτεθειμένος στο εξής και για το χρονικό διάστημα που κατάφερε να “αγοράσει” με την συνέντευξη. Η υπομονή που έχω προτείνει ξανά ως καλύτερη αντιμετώπιση έχει τουλάχιστον έναν χρονικό ορίζοντα τώρα.

Το νέο γήπεδο θα δώσει την απαιτούμενη ώθηση στο κλαμπ, το θέμα είναι να φτάσει ομαλά ως εκεί. Οι φίλοι του Παναθηναϊκού θα βρεθούν πιο κοντά στην ομάδα, ακόμα και κάποιοι που γύρισαν την πλάτη φαίνεται να “γλύκαναν”, αλλά θέλουν άμεσα να δούν και τις βελτιώσεις που χρειάζονται σε όλους τους τομείς.

Διψάνε για νίκες και τίτλους και θα περιμένουν. Αλλά για τελευταία φορά.

Εθνική Ελλάδος με σαφή στόχο τα τελικά του Euro 2028

Αρχικά σιγουρεύτηκα όταν είδα την αρχική ενδεκάδα με την Λευκορωσία για τον τρόπο που χειρίζεται το ρόστερ ο προπονητής. Ο Γιοβάνοβιτς στη θητεία του στον Παναθηναϊκό (και παλαιότερα στον ΑΠΟΕΛ) στόχευσε άμεσα σε δημιουργία κορμού 7-8 παικτών που θα αποτελούσαν και τις αρχικές επιλογές σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια. Το ίδιο θέλει να κάνει στην Εθνική.

Ο Τέττεη (οι ξένοι που τον κοιτάζουν ήδη -εννοείται- τον προφέρουν Τετέ, εγώ νομίζω πως στη διάλεκτο της χώρας καταγωγής του είναι Τέτε, για να κλείνουμε με αυτό το θέμα  και την παρένθεση) ευνοήθηκε και από την ατυχία των δύο βασικών μας φορ, είναι πάντως εκπληκτικό πως μέσα σε μισό ημερολογιακό έτος από την αφάνεια, όντας δανεικός στον Παναιτωλικό, βρίσκεται ως βασικό φορ στην ενδεκάδα της εθνικής. Θα έχει ενδιαφέρον η μάχη για τις κλήσεις στις θέσεις των επιθετικών. Προσεχώς.

Δεν γίναμε σοφότεροι μετά τα δύο ματς με Σκωτία και Λευκορωσία, αν εξαιρέσουμε τις οδηγίες από τον πάγκο που ακούγονταν καθαρά στο κεκλεισμένων των θυρών ματς με τους Λευκορώσους…

Επιμένω πως το πιο σημαντικό ματς πρόβλημα είναι λειτουργικό και αφορά στην καρδιά της μεσαίας γραμμής και μπροστά από την άμυνα. Εκεί είναι η ρίζα του κακού, μας λείπει η ποιότητα, η σκληράδα, το ύψος.

Επίσης δεν μπορώ να δικαιολογήσω ατομικά λάθη σε μεταβιβάσεις που δίνουν ευκαιρίες-γκολ στους αντιπάλους, το κάνουμε σε όλα τα παιχνίδια. Προαπαιτούμενο άμεσα να δουλέψει η ομάδα και να αποφεύγει τα αστεία λάθη και πιστεύω θα το κάνει, είναι πασιφανές “αγκάθι” και μπορεί να διορθωθεί.

Το αν θα μπορέσουμε να δυναμώσουμε στις θέσεις “6” και “8” είναι το ερώτημα. Σε προηγούμενα “ματάκια” έχουν αναφερθεί λύσεις, ακόμα και με μετάθεση αμυντικών παικτών στη θέση του αμυντικού μέσου, ενώ γνωρίζω πως είναι θέμα που απασχολεί τον προπονητή και τους υπεύθυνους.

Μια εθνική ομάδα δεν μπορεί να κάνει μεταγραφές, αλλά μπορεί να “σκανάρει” Ελληνόπουλα που παίζουν στο εξωτερικό και δεν ξέρουμε καν τα ονόματά τους. Ήδη είδαμε τον πανύψηλο Τριάντη που “αρπάξαμε” μέσα από τα χέρια της εθνικής Αυστραλίας (γεννημένος στο Σίδνεϊ, παίζει στο Αμερικάνικο πρωτάθλημα) που κανείς δεν ήξερε (πολλές συμμετοχές στις μικρές εθνικές της Αυστραλίας, όχι στις δικές μας) και έπεται συνέχεια.

Η πολύμηνη απραξία από επίσημα ματς σημαίνει πως οι διεθνείς θα αφοσιωθούν στις υποχρεώσεις των συλλόγων τους. Ταυτόχρονα όμως θα χρησιμεύσει και για να συνειδητοποιήσουν με πιο ψυχρό τρόπο σκέψης πόσο σημαντικός είναι ο στόχος που έχουν με την εθνική τους ομάδα.

Να καταλάβουν πως πρέπει να κάνουν και “κατάθεση ψυχής”, το παράδειγμα της Σκωτίας θα ήταν πολύ χρήσιμο ως τροφή για σκέψη. Και όταν θα έρθουν τα παιχνίδια για την Α’ κατηγορία του Nations League όπου θα δοκιμαστούμε πολύ παίζοντας μόνο ματς ως αουτσάιντερ, να είναι έτοιμοι για το επόμενο stage.

Την επόμενη “πίστα” που θα είναι τα προκριματικά για το Euro του 2028.

Είδα πιο νωρίς και την Εθνική ελπίδων που πηγαίνει άπταιστα προς τα τελικά του Euro το 2027. Έχω δει πολλές επιτυχίες στο παρελθόν, ακόμα και 30 χρόνια πίσω, με κλιμάκια των εθνικών ομάδων μας να πετυχαίνουν διακρίσεις αλλά η συνέχεια ποτέ δεν ήταν η ανάλογη.

Οπότε θα είμαι επιφυλακτικός. Η αλήθεια είναι πως το ταλέντο και η διάθεση για βελτίωση δεν μας λείπει. Φαίνεται επίσης πως γίνεται μια σχετικά οργανωμένη προσπάθεια, εντάξει, Ελλάδα είμαστε και τίποτα δεν είναι τέλεια οργανωμένο εδώ, μην κρυβόμαστε.

Μου έχουν δημιουργηθεί προσδοκίες, δειλά και χαμηλόφωνα το λέω.

Ο “Μούζα” πρόωρα πρωταγωνιστής στο μεταγραφικό παζάρι της Ευρώπης

Είναι σοβαρή διάκριση για τον Χρήστο Μουζακίτη η ανάδειξη του σε golden boy στην ψηφοφορία του κοινού. Η δημοφιλία του σε μια ¨τρυφερή ηλικία” είναι τεράστια και σάρωσε τις ψήφους για την ανοικτή διαδικασία σε όλο τον κόσμο, το πραγματικό όμως βραβείο με ψήφους αμιγώς από το χώρο του ποδοσφαίρου πήγε δικαίως στον Ντεζιρέ Ντουέ της Παρί Σεν Ζερμέν.

Δεν θα υποβαθμίσω εννοείται το επίτευγμα και δεν μπορώ να αμφισβητήσω την απίστευτη εξέλιξη του, αλλά έχω -όπως πάντα- δεύτερες σκέψεις.

Ο ¨Μούζα” είναι εδώ και πολύ καιρό στο “ραντάρ” πολλών ομάδων που δεν περίμεναν βέβαια τη συνολική αναγνώριση και τα βραβεία για να ασχοληθούν. Όλα λειτουργούν πλέον πολύ γρήγορα στο χώρο. Όλα γίνονται πιο γρήγορα και πιo…ακριβά.

Φτάνουν από πέρυσι στον Ολυμπιακό προτάσεις και τα νούμερα που ακούγονται -και είναι κοντά στην αλήθεια- είναι εκκωφαντικά. Το άθλημα στο υψηλό επίπεδο έχει αλλάξει πάρα πολύ τα τελευταία δέκα χρόνια. Τα ποσά που ξοδεύονται για μεταγραφές έχουν εκτοξευτεί, οι μάνατζερ “ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια”, οι ομάδες λειτουργούν σοβαρά με μπάτζετ (εσόδων και εξόδων) και με τους λογιστές τους στην πρώτη γραμμή αποφάσεων.

Πολλές ομάδες δεν φοβούνται να επενδύσουν σοβαρά ποσά για νέους παίκτες, τινέιτζερς που μόλις τελείωσαν το σχολείο, πιστεύουν πως μπορούν να τους ¨ψήσουν” με τον καλύτερο τρόπο. Αυτό τείνει να γίνει κανόνας, πριν 10-15 χρόνια ανάλογες κινήσεις θεωρούνταν δευτερεύουσες και ποτέ ιδιαίτερα δαπανηρές.

Νεαρά παιδιά σαν τον Μουζακίτη καλούνται να διαχειριστούν πρόωρα σημαντικές αποφάσεις για το μέλλον τους την ίδια ώρα που η απόλυτη προτεραιότητα θα πρέπει να είναι η συνεχής εξέλιξη και βελτίωση σε ατομικό και αθλητικό επίπεδο.

Για την ώρα και το κοντινό μέλλον, ο μικρός θα περάσει από casting “μικροσκοπίου” στα προσεχή ματς του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ, αρχής γενομένης από το ματς με την λαμπερή Ρεάλ Μαδρίτης. Όλα τα μάτια θα είναι στραμμένα σε αυτόν, οι μάνατζερ και οι εκπρόσωποι των ομάδων θα τον κοιτούν περισσότερο και από τους αστέρες της “βασίλισσας”.

Ελπίζω να αντέξει την πίεση και να ικανοποιήσει τις προσδοκίες που δημιουργήθηκαν τόσο γρήγορα και κατά τη γνώμη μου πρόωρα.

Το πιo πιθανό είναι να τον δούμε σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μάλιστα σύντομα.

Γιατί στο σύγχρονο κόσμο του ποδοσφαίρου όλα πλέον γίνονται γρήγορα, η άνοδος αλλά και η πτώση. Και θέλει προσοχή.