Τα σημεία των καιρών στην ελληνική Superleague

29/10/2025

Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος

O Παναθηναϊκός γύρισε σελίδα και με τον Ράφα Μπενίτεθ στοχεύει σε ολικό “ρεκτιφιέ” σε όλα τα επίπεδα στην ερχόμενη διετία. Μια νέα αρχή, ίσως σε λάθος χρόνο, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορεί να φέρει αποτέλεσμα, να ανεβάσει επίπεδο την ομάδα και να οδηγήσει προς την επόμενη μέρα με τον σωστό τρόπο, κάτι που θα χρειαστεί πάντως χρόνο και άρα και υπομονή για τους φίλους του κλαμπ.

Και ως επόμενη μέρα, εννοώ -πέρα από το αγωνιστικό- το νέο γήπεδο και πιθανότατα την αλλαγή στο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Περισσότερα προσεχώς…

Στο αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, ο Ισπανός τεχνικός έκανε ελάχιστες παρεμβάσεις στην ομάδα στο ματς της Κυριακής και δεν περιμένω να βιαστεί να εφαρμόσει τις δικές του σκέψεις, δεν τον περιμένω να “παρκάρει” ποδοσφαιριστές που ίσως δεν του κάνουν, όλα θα γίνουν μεθοδικά ή καθόλου, the “Rafa” way.

Είναι επικοινωνιακός, κοινωνικός, με χιούμορ, διόλου απόμακρος και αποδεικνύεται και σταρ αφού τον περίμενε και πλήθος κόσμου έξω από το γήπεδο μετά το ματς απέναντι στον Αστέρα. Μόνο καλό θα είναι να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Για τα πάντα.

Ένα πράγμα με προβληματίζει, μαθαίνω πως ο Αλαφούζος θα έχει ξανά και έναν-καινούργιο- ολόδικό του σύμβουλο. Πέρα από τον Μπαλντίνι και τον τεχνικό διευθυντή που έρχεται κ ειδικεύεται στην ανάπτυξη των ακαδημιών και στα φυτώρια…

Αυτές τις μέρες μια από τις μεγάλες του λεγόμενου Big-4 δείχνει σε χειρότερο μομέντουμ.

ΑΕΚ: διεκδικήτρια του τίτλου μόνο στα λόγια

To καλοκαίρι φαινόταν να είναι σε καλό δρόμο με αλλεπάλληλες προκρίσεις στην Ευρώπη, καλό κλίμα και διάθεση να ξεπεράσει η ομάδα με ομαλό τρόπο την εποχή Αλμέιδα.

Η επιλογή του προπονητή προσωπικά με παραξένεψε αλλά έχω και την υπομονή να περιμένω και να μην αφορίζω επιπόλαια.

Ο Νίκολιτς κουβαλάει την ταμπέλα του κόουτς που αρέσκεται στις νίκες με 1-0, κάτι που δεν είναι πρόβλημα, υπάρχουν σίγουρα και διαπιστωμένα πολλοί δρόμοι προς την επιτυχία στο ποδόσφαιρο.

Όμως από την αρχή κάτι δεν μου πήγαινε καλά και το είχα ήδη διαπιστώσει και γραπτώς από νωρίς. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η ΑΕΚ έμεινε με τρείς στόπερ στο ρόστερ κι ακόμα περισσότερο με ξεπερνάει το γεγονός πως η ομάδα μονταριζόταν για να παίξει χωρίς κανονικό αμυντικό μέσο.

Στο ρόστερ υπάρχει ο Γιόνσον που είναι παροπλισμένος και μου κάνει εντύπωση αυτό, προστέθηκε μετά και ο Γκρούιτς αλλά δέχτηκε άμεσα το “ανάθεμα” στο ματς με τον ΠΑΟΚ.

Είτε με τον αγαπημένο του ρόμβο στα χαφ, είτε σε πιο συνηθισμένο στυλ τακτικής, η ΑΕΚ δεν φαίνεται να έχει τον κομβικό αυτόν παίκτη που θα ενώσει το παζλ. Η ομάδα διαθέτει αρκετούς καλούς μέσους που υποχρεώνονται να παίζουν έναν υβριδικό ρόλο και ουσιαστικά ακυρώνονται.

Για να δώσουν αυτά που μπορούν οι Πινέδα, Μάνταλος, Ζοάο Μάριο, Μάριν χρειάζεται ένα “βαρβάτο” εξάρι. Στο αγωνιστικό κομμάτι έχω αναφερθεί ξανά, πρόκειται για εμφανή ανορθογραφία και δε γίνεται να μην κοστίσει αγωνιστικά.

Το πραγματικό όμως θέμα προς ανάλυση προέκυψε το τελευταίο δεκαήμερο. Όλες οι ομάδες θα περάσουν κρίση κατά τη διάρκεια της σεζόν, ελάχιστες πάνε άπταιστα και απροβλημάτιστα και σχεδόν καμία από αυτές που έχουν υψηλούς στόχους.

Αδυνατώ λοιπόν να αντιληφθώ το τέλος του κόσμου μετά το ματς με τον ΠΑΟΚ, αδυνατώ να καταλάβω πως χρειάστηκαν λίγες μόνο μέρες για να φτάσουμε σε ένα σημείο όπου κανείς δεν πιστεύει πλέον σε αυτή την ομάδα.

Ομολογώ πάντως πως, μεμονωμένα, η εμφάνιση στο Καραϊσκάκης χρήζει ανάλυσης κι αυτό γιατί έφερε στην επιφάνεια κάτι που κρυβόταν. Είναι δυνατόν ομάδα πρωταθλητισμού να παρατάσσεται σε ένα τέτοιο ντέρμπι με στόχο να χάσει με όσο το δυνατόν μικρότερο σκορ;

H AEK ήταν ανύπαρκτη, έρμαιο των διαθέσεων του αντιπάλου, η επιθετική της (δυσ-)λειτουργία παροιμιώδης.

Έκανε μια φάση στις καθυστερήσεις και αυτό ήταν, στον Ολυμπιακό λένε πως αυτή ήταν μια από τις πιο εύκολες νίκες εντός έδρας τα τελευταία χρόνια. Εγώ δεν θα κρύβομαι εδώ, μπορεί να φανώ λίγο σκληρός στην κριτική μου καμιά φορά, αλλά κάθε φορά θα λέω “ότι βλέπουν τα ματάκια” μου.

Το θέμα-περηφάνια έχει δεχτεί σημαντικό χτύπημα στο ματς με τον ΠΑΟΚ λόγω της εμφάνισης στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά αυτή τη φορά εγώ κατάλαβα κάτι καινούργιο.

Η ΑΕΚ έχασε το ένατο συνεχόμενο ντέρμπι με τους υπόλοιπους του Big-4 μέσα σε 8 μήνες. Η φοβική προσέγγιση του Νίκολιτς (και οι ανορθογραφίες που προανάφερα στη μεσαία γραμμή όπου η ΑΕΚ είχε τρείς παίκτες έναντι δύο του Ολυμπιακού αλλά δεν κέρδισε τίποτα…) δεν ήταν το φάρμακο.

Αντιθέτως. Ήταν μια έμμεση δήλωση και δεν άρεσε καθόλου σε όσους φίλους της ομάδας πήραν το μήνυμα.

Η στατιστική στο πρώτο ημίχρονο δείχνει 16 κερδισμένες μονομαχίες για τον γηπεδούχο στις συνολικά 17 στην μεσαία γραμμή, η άμυνα έχανε συνέχεια τα μαρκαρίσματα στις στατικές φάσεις, ο κόουτς είπε μετά το ματς “ίσως κάποιοι παλιοί δεν έχουν φιλοδοξίες” και πέρασε στα “ψιλά”.

Η ομάδα είναι τρίτη από το τέλος μετά από οκτώ αγωνιστικές στα γκολ και στα κλεψίματα, πολύ φτωχή στατιστική για ομάδα που κοιτάει ψηλά.

Όχι ότι έχει συμβεί και ποτέ, εγώ τουλάχιστον δεν το θυμάμαι, αλλά καλύτερα να εξωτερικεύεται επικοινωνιακά ο στόχος της ομάδας με ειλικρίνεια. Δεν είναι κακό να πεις πως χτίζεις μια ομάδα για τα επόμενα χρόνια, θα χρειαστεί καιρός και όσο για το παρόν, για το φέτος, θα κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Αν πηγαίνεις στην έδρα του ανταγωνιστή σου και περσινού πρωταθλητή με προτεραιότητα μια ήττα με λίγα γκολ και χωρίς πλάνο έστω να “κλέψεις” το ματς, συγνώμη, αλλά δεν πηγαίνεις για τον τίτλο πρωταθλήματος.

Πολυθρόνα για δύο ο φετινός τίτλος στη Superleague

Όχι, δεν αποκλείω ο Παναθηναϊκός να παίξει ρόλο στην κούρσα για την πρωτιά, ακόμα και για την ΑΕΚ θα κρατήσω μια “πισινή” γιατί έχουμε δει μεταλλάξεις και θαύματα στο ποδόσφαιρο.

Αυτή τη στιγμή όμως ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟΚ δείχνουν ένα τουλάχιστον “κλικ” πάνω από τους άλλους.

Με τον ίδιο προπονητή-δημιουργό των ομάδων, με ανεπτυγμένα αντισώματα αντίδρασης στις “στραβές” που σίγουρα θα συμβούν σε μια απαιτητική σεζόν, με σαφές αγωνιστικό πλάνο, με ρόλους. Δύο πραγματικές ομάδες, καλές ή λιγότερο καλές δεν έχει σημασία.

Στον Ολυμπιακό έχω διαγνώσει σημαντικά προβλήματα που σε ένα βαθμό έχουν να κάνουν με τους χειρισμούς στο καλοκαιρινό μεταγραφικό κομμάτι. Ξέρουμε όμως πως μπορεί να ενισχυθεί με διορθωτικές κινήσεις τον Ιανουάριο.

Στον ΠΑΟΚ επίσης υπάρχουν αδύναμα σημεία στο ρόστερ. Η έλευση του Ζαφείρη θα δώσει ιδιαίτερα χρήσιμη ώθηση από τον Ιανουάριο ενώ μαθαίνω πως η ομάδα θα κινηθεί άμεσα για έναν ακόμα σέντερ-φορ.

Προσωπικά πιστεύω πως η ομάδα αυτό που χρειάζεται άμεσα είναι ενίσχυση στην αμυντική της γραμμή αλλά και έναν παίκτη ως “back-up” του Μεϊτέ. Κάνει τρομερή σεζόν ως τώρα αλλά δεν βγαίνει με τίποτα από την ενδεκάδα και θέλει προσοχή και ξεκούραση.

Μεϊτέ και Ζίφκοβιτς είναι πρώτοι στα κλεψίματα στην κατηγορία, έχουν τεράστια συμμετοχή στο παιχνίδι γενικά, είναι κομβικοί και υπερπολύτιμοι. Όπως και ο Κωνσταντέλιας βέβαια που πολύ τον θέλει η Μίλαν (μεταξύ άλλων) αλλά δεν το συζητούν καν στον ΠΑΟΚ για την ώρα…

Εξωαγωνιστικά δε, αξίζει να αναφερθώ στις μελέτες για το νέο γήπεδο, τις οποίες ανέλαβε μια πολύ σοβαρή αρχιτεκτονική εταιρεία, υπεύθυνη για την ανακατασκευή πολλών γνωστών γηπέδων σε όλο τον κόσμο, η Populous.

Ο Μεντιλίμπαρ σκεφτόταν αυτόματα με την απόκτηση του Ταρέμι αυτό που είδαμε από το ξεκίνημα με την ΑΕΚ, την ταυτόχρονη δηλαδή παρουσία του με τον αρχισκόρερ Ελ Κααμπί. Το δούλεψε, το δοκίμασε και σε πολλά ματς και για πρώτη φορά τους έβαλε και τους δύο στην αρχική ενδεκάδα.

Ταυτόχρονα ο Ολυμπιακός δούλεψε στις στατικές φάσεις που ήταν “πληγή” πέρυσι, έχει ήδη έξι γκολ φέτος με αυτόν τον τρόπο. Και τώρα να δείτε, ο κόουτς θα παίξει στα δύσκολα ματς που έρχονται με αρχική ενδεκάδα όπου Ποντένσε και Τσικίνιο (ολίγον δεξιά στην επίθεση) θα συμπληρώνουν την επιθετική τετράδα δίπλα στους δύο φορ.

Oι δύο αυτές ομάδες υπερέχουν σαφώς των υπολοίπων, δουλεύουν με ηρεμία για την περαιτέρω βελτίωσή τους και θα μου κάνει εντύπωση αν ο τίτλος ξεφύγει από αυτό το δίπολο που δημιουργείται.

Στοίχημα: για τα λεφτά τα κάνεις όλα

Στο επιμύθιο κάθε Τετάρτη προσπαθώ να ¨ξεγλυστρίσω”  από την πρώτη γραμμή της επικαιρότητας αλλά με θέματα που θεωρώ εξόχως σημαντικά. Φτάσαμε εκατομμυριούχοι αθλητές να ασχολούνται με το στοίχημα.

Το χρήμα “μαγαρίζει” τα πάντα, τι να πούμε, αυτή είναι η εποχή που ζούμε.

Από τον μαγικό κόσμο του ΝΒΑ και της Αγγλικής Premier League ως τις τοπικές κατηγορίες και τα σπορ υπεράνω υποψίας, από τη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο ως την …Καβάλα. Από τους millionaires ως τους φτωχούς, αθλητές μπαίνουν στο πειρασμό του εύκολου κέρδους.

Η άρρωστη αυτή πραγματικότητα πρέπει να αναλυθεί και να πάρει ακόμα μεγαλύτερη δημοσιότητα. Όταν υπάρχει κάποιο σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα όπως αυτό, καλό είναι να μην κοιτάμε αλλού, να μην λέμε το γνωστό “έλα μωρέ, αυτά γίνονται παντού”.

Εγώ πάντως δεν θα φοβηθώ να πω αυτά που ξέρουν πολλοί άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στον αθλητισμό αλλά δεν τα λένε προς τα έξω.

Υπάρχει μια γκάμα αθλημάτων που δραστηριοποιούνται στη χώρα μακριά από τα βλέμματα και χαμηλές κατηγορίες τις οποίες παρακολουθούν ελάχιστοι. Υπάρχουν όμως και σοβαρά “παρατράγουδα” στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ. Δε θέλω να παρεξηγηθώ και υπόσχομαι να επιστρέψω στο ακανθώδες ζήτημα.

Θα κλείσω με ένα ερώτημα “τροφή για σκέψη” για να προσεγγιστεί δίκαια το θέμα και να πλησιάσουμε στην πηγή του προβλήματος.

Ποιο μπορεί να είναι το διακύβευμα για κάποιον από τους χιλιάδες αθλητές που δίνουν το χρόνο τους καθημερινά, το σώμα τους, την καθημερινότητα τους, τι παίρνουν πίσω από όλο αυτό;

Πότε το οικονομικό σκέλος “καβαλάει” τον ρομαντισμό και την αγάπη για ένα σπορ;