Η αβάσταχτη ελαφρότητα της συνήθειας
24/09/2025
Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος
Μεγάλο πράγμα η συνήθεια. Οι περισσότερες είναι επιβλαβείς αλλά υπάρχουν και οι καλές.
Όπως και στη ζωή, έτσι και στο ποδόσφαιρο επηρεάζουν τις εξελίξεις και ενίοτε “κρατάνε πίσω” τις ομάδες που δεν διορθώνονται. Μια ομάδα είναι σαν έναν οργανισμό, έχει προσωπικότητα, ταυτότητα και DNA.
Oi δικές μας μεγάλες ομάδες, το Big-4 που λέμε, έχουν αδιόρθωτα προβλήματα που διαιωνίζονται και φαίνεται να τα αντιμετωπίζουν με αβάσταχτη ελαφρότητα…
Παναθηναϊκός: Μόνιμα σε κρίση
Ξεκινάω από την προφανώς πιο προβληματική ομάδα.
Στον Παναθηναϊκό όλα άρχισαν να “στραβώνουν” από τότε που έφυγε ο Γιοβάνοβιτς. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες άστοχες επιλογές ως και την παραμονή Βιτόρια για τη φετινή σεζόν και το κλαμπ βρίσκεται εκ νέου σε αναζήτηση προπονητή.
Θα αρκούσε άραγε μια εύστοχη απόφαση στο θέμα του νέου κόουτς για να αντιστρέψει την κατάσταση; Ποιoς καλός προπονητής θα αναλάμβανε αυτή την ομάδα σε αυτό το χρονικό σημείο;
Ξέρω πως οι απαντήσεις σε αυτά τα δύο ερωτήματα είναι δύσκολες και τελικά δεν είναι και χρήσιμες κι αυτό δείχνει την απόγνωση που συνοδεύει το σύλλογο σε αυτή τη χρονική στιγμή. Όχι πως έφτασε ξαφνικά εδώ, έχουν γίνει τόσα λάθη, σε όλα τα επίπεδα, από που να ξεκινήσει κανείς…
Αγωνιστικά η ομάδα υποφέρει, δέχεται σταθερά γκολ (κακή συνήθεια…) που στοιχίζουν στο φινάλε των παιχνιδιών, η ψυχολογία είναι στα “τάρταρα” και υπάρχουν και σοβαρά ερωτηματικά στον τομέα της φυσικής κατάστασης. Εγώ λέω πως άμα ψυχολογικά είσαι “χάλια”, τότε σίγουρα θα είσαι και “πτώμα” αγωνιστικά…
Οι “πράσινοι” είναι μακριά από τίτλο πρωταθλήματος 16 χρόνια και αυτό κινδυνεύει να εντυπωθεί στο DNA του κλαμπ, η επέκταση του σερί από σεζόν σε σεζόν έχει φέρει απάθεια, σαν να συνήθισαν, σαν να παραδίνονται στην …μοίρα.
Διοίκηση, παίκτες και οπαδοί, όλοι με “χαλασμένα μυαλά”, δείχνουν να αντιμετωπίζουν με απάθεια ή ακόμα και αδιαφορία την ατελείωτη αγωνιστική ταλαιπωρία.
Οι φίλοι της ομάδας που προφανώς ασχολούνται και με το μπάσκετ (το κοντράστ είναι αφοπλιστικό) έχουν οριστικά απομακρυνθεί. Λογικό.
Όλα πρέπει να αλλάξουν, έφτασαν επιφανή στελέχη της ομάδας να μην εμφανίζονται πουθενά, ούτε καν στα γήπεδα.
Ποιός θα οδηγήσει τον Παναθηναϊκό έξω από τη στενωπό; O ισχυρός άνδρας του συλλόγου είναι υπόλογος για όσα συμβαίνουν και κανείς δεν πιστεύει πλέον στις αποφάσεις του.
Αναμένοντας λοιπόν τον “καμικάζι” νέο προπονητή, αναζητείται αντιστροφή μομέντουμ και άμεσα, ένα μικρό θαύμα δηλαδή. Ο Παναθηναϊκός είναι δέσμιος των πρακτικών της διοίκησης, οι (κακές) συνήθειες διαιωνίστηκαν και η ανηφόρα είναι πλέον μεγάλη και αποθαρρυντική σαν ψηλόκορφο βουνό που σου μοιάζει αδύνατο να ανέβεις.
Η ΑΕΚ γίνεται ομάδα του προπονητή της και πάλι
Η ΑΕΚ είναι σίγουρα η πιο βελτιωμένη ομάδα από το Big-4. H επιλογή Νίκολιτς προσωπικά δεν με έπεισε όμως οφείλω να παραδεχτώ πως, αν μη τι άλλο, έχει δώσει γρήγορα στην ομάδα ένα συγκεκριμένο νέο στυλ ποδοσφαίρου και αυτό είναι μόνο καλό.
Οι ενστάσεις μου πάντως ισχύουν, ο κόουτς αρέσκεται σε έναν τρόπο παιχνιδιού που στοχεύει στην οριακή νίκη, στο 1-0.
Η Ένωση το πετυχαίνει αυτό στα φετινά της παιχνίδια, αλλά ταυτόχρονα “παγιδεύεται” και το πλήρωσε με την ισοφάριση της Λάρισας σε ματς που δεν θα έπρεπε να χαθεί βάσει και της καλής σχετικά εικόνας της.
Έχει κρατήσει το “μηδέν” σε πέντε ματς ως τώρα σε όλες τις διοργανώσεις. Όμως το καλύτερο παιχνίδι της το έκανε με την Άντερλεχτ εντός έδρας όταν και εμφανίστηκε περισσότερο επιθετική.
Το ρόστερ έχει ταλέντο και μεγάλα περιθώρια στο επιθετικό κομμάτι, πολλές επιλογές (πλήγμα για την ώρα ο τραυματισμός του Ζίνι που μπορεί να αποδειχθεί παίκτης-κλειδί) , ένα ποιοτικό φορ που μόνο θα βελτιώνεται και γενικότερα καλό κλίμα με υπομονή, πίστη και χωρίς γκρίνιες.
Εκεί που “σκαλώνω” είναι στην πρόθεση του προπονητή να παίξει “ρόμβο” στα χαφ χωρίς να έχει ανάλογους παίκτες και ειδικότερα τα κατάλληλα πλάγια μπακ να υποστηρίξουν το σύστημα καλύπτοντας τις πλευρές. Η ΑΕΚ κινείται ήδη για να ενισχυθεί σε αυτές τις δύο θέσεις και αυτό κάτι λέει.
Συνέχεια ενστάσεων όσον αφορά στο σχεδιασμό του ρόστερ η μεγάλη αδυναμία στη θέση “6”.
Εδώ δεν φαίνεται να υπάρχει συζήτηση και αναρωτιέμαι αν έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο.
Το καλό και ενίοτε βαρύ “εξάρι” που γίνεται και τρίτος σέντερ μπακ και αποτελεί την “καρδιά” σε μια ομάδα λείπει. Βλέπω όμως ακόμα και την Λίβερπουλ να παίζει χωρίς κλασικό αμυντικό χαφ και αναρωτιέμαι….Θεωρώ πως είναι ένα “κουσούρι” του ρόστερ που θα απασχολήσει κάποια στιγμή περισσότερο το κλαμπ.
Επίσης το 1-0 δεν είναι σκορ που αναζητά ομάδα πρωταθλητισμού στο Ελληνικό πρωτάθλημα, αυτό είναι σαφές. Τείνει να γίνει συνήθεια (κακή) και θα κοστίσει βαθμούς, κρίσιμους στην εύθραυστη ισορροπία της κορυφής στην βαθμολογία.
Ο Νίκολιτς έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο στο μυαλό του και δουλεύει σωστά να το υπηρετήσει. Το δόγμα όμως δημιουργεί αγκυλώσεις,εθισμούς σε σταθερά μοτίβα και η “έλλειψη “plan b” θεωρείται κομβική σε αυτό το επίπεδο, η ευκαμψία είναι απαραίτητη πλέον στον ανταγωνιστικό χώρο του πρωταθλητισμού όπου μετράει μόνο το αποτέλεσμα.
ΠΑΟΚ φτιαγμένος να παίζει χωρίς Φορ
Αυτή κι αν είναι συνήθεια. Πόσα χρόνια έπαιζε ο ΠΑΟΚ χωρίς φορ; Πολλά.
Το περίεργο και βέβαια αξιοσημείωτο είναι πως ο Λουτσέσκου κατάφερνε κάθε σεζόν να εμφανίζει καλή και ανταγωνιστική ομάδα χωρίς να περιμένει τίποτα ιδιαίτερο από τον σέντερ-φορ. Έχει βάλει ακόμα και 100 γκολ σε μια σεζόν με κλασικούς στράικερ τον Μπράντον Τόμας και τον Σαμάτα…
Είναι ασφαλώς ένα μοντέλο “out of the box” και η επιτυχία του αξίζει να αναλυθεί.
Όμως, στο σήμερα, ο ΠΑΟΚ φαίνεται να θέλει να αλλάξει έχοντας τον Γιακουμάκη σαν μια επιθετική λύση που επιτέλους πιστεύουν στην ομάδα και θέλουν να επενδύσουν πάνω του.
Αυτό επηρεάζει άμεσα ως τώρα την εικόνα της, δεν είναι τυχαίο πως στα τελευταία τρία ματς έχει περίπου επτά αναμενόμενα γκολ βάσει των ευκαιρών, αλλά έχει πετύχει μόλις δύο.
Ο φορ μάλιστα (συνήθως ο Γιακουμάκης ή και ο Τσάλοφ) δεν είναι ο συχνότερος τελικός αποδέκτης αυτών των επιθετικών ενεργειών.
Η ομάδα θέλει να παίξει για τον φορ της αλλά δεν μπορεί. Βλέπετε συνήθισε αλλιώς -και μάλιστα με επιτυχία- για αρκετά χρόνια και δυσκολεύεται να αλλάξει. Η συνήθεια που λέγαμε…
Επίσης ο ΠΑΟΚ έχει ακόμα ένα σημαντικό “αγκάθι”. Ο κόουτς εμπιστεύεται συγκεκριμένους παίκτες, δύσκολα τους αλλάζει, δημιουργεί σχέσεις “πατέρα-γιού” με πολλούς ποδοσφαιριστές και δύσκολα “χωρίζει”.
Η εμμονή του-που έχει και θετικά- έχει οδηγήσει το ρόστερ σε γήρανση, ίσως να είναι υπερβολική η έκφραση αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.
Την Κυριακή στο 0-0 με τον Παναιτωλικό ο νεότερος παίκτης στην ενδεκάδα ήταν ο Σάστρε στα 28 του και ο μέσος όρος ηλικίας πολύ πάνω από τα 30 έτη. Τροφή για σκέψη.
Ολυμπιακός χωρίς λύση σε πρόβλημα που “χρονίζει”
Ο Ολυμπιακός απέτυχε στην 1η αγωνιστική του Τσάμπιονς Λιγκ και ο στόχος της πρόκρισης απομακρύνεται. Περισσότερα στο επιμύθιο του σημερινού πονήματος.
Ο Μεντιλίμπαρ έχει φτιάξει καλή ομάδα, καμία αντίρρηση. Αυτό όμως δε σημαίνει πως όλα πάνε καλά, δε σημαίνει πως πρέπει να επαναπαύεσαι και να πιστεύεις πως τα κάνεις όλα σωστά. Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο.
Όταν μάλιστα τα αποτελέσματα δείχνουν πως υπάρχει πρόβλημα που από πέρυσι είναι διαπιστωμένο και ζητά επίλυση. Η αποβολή της Πάφου νωρίς στο ματς την περασμένη Τετάρτη το ανέδειξε για πολλοστή φορά. Οι κλειστές και πολυπρόσωπες άμυνες φέρνουν τον Ολυμπιακό σε δύσκολη θέση.
Πολλές σέντρες, κόρνερ και στημένες μπάλες ανεκμετάλλευτες, καθόλου σούτ εκτός περιοχής. Ουκ ολίγες απώλειες βαθμών και -στην καλύτερη- αγχώδεις νίκες στα τελευταία λεπτά είναι το αποτέλεσμα. Και έχει συμβεί τόσες φορές…
Ο Ισπανός τεχνικός προβληματίζεται σίγουρα, όμως λύσεις δεν φαίνεται να βρίσκει. Η δυσλειτουργία σε τέτοιες περιστάσεις κοστίζει βαθμολογικά αλλά και ψυχολογικά.
Ο Ολυμπιακός έχει αποκτήσει “κακές” συνήθειες όπως να μην σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο όπου ενίοτε μάλιστα εμφανίζεται από ελάχιστα επιθετικός ως και νωθρός.
Το θέμα είναι κομβικό για ομάδα πρωταθλητισμού, το πρόβλημα διαιωνίζεται και παραμένει άλυτο.
Στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ δεν θα το βρει μπροστά του εκτός αν αποβάλλεται συνέχεια νωρίς παίκτη του αντιπάλου…
Την Κυριακή παρακολούθησα το ντέρμπι Αϊντχόφεν-Άγιαξ, οι δύο μεγάλες Ολλανδικές ομάδες θα πρέπει πλέον να βρίσκονται στο “μικροσκόπιο” αφού οι “ερυθρόλευκοι” οφείλουν να αντλήσουν βαθμούς από τα παιχνίδια εναντίον τους (η PSV στο Καραϊσκάκη, ο Αίαντας στην “Αρένα” του) για να ελπίζουν σε πρόκριση από το group stage.
Καμία από τις δύο δεν είναι φόβητρο.
Η Αϊντχόφεν έχει μεγάλα προβλήματα στα μετόπισθεν, “ξεγυμνώθηκε” απέναντι στην Ουνιόν Σεν Ζιλουάζ και με τον Άγιαξ δεν μπόρεσε να κρατήσει το σκορ στο τέλος. Μεγάλες αδυναμίες με την μπάλα κάτω ο γκολκίπερ της, αμυντική γραμμή που κάποιες στιγμές αδυνατεί ακόμα και να παίξει σωστά το οσφάιντ. Έχει πολλή δουλειά μπροστά του ο κόουτς Μποζ.
Ο Άγιαξ είναι νεανικός και ενθουσιώδης, μια νέα ομάδα με κόουτς τον παλιό της παίκτη Χάιτινχα. Προφανώς δεν εμπνέει αγωνιστική εμπιστοσύνη, πέρυσι έχασε το πρωτάθλημα με απίθανο πραγματικά τρόπο μέσα από τα “χέρια” του.
Της λείπει πολύ η προσωπικότητα και η εμπειρία και αμυντικά εμφανίζεται “λίγος” και πιέζεται πάρα πολύ σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια του. Ακόμα και μικρές Ολλανδικές ομάδες φτιάχνουν φάσεις στην άμυνα του.
Οι δύο Ολλανδέζες είναι υπό κατασκευή, παίζουν ανοιχτά και δεν ξέρουν να αμυνθούν, να “κλειστούν” για να πάρουν αποτέλεσμα, άρα ο πρωταθλητής Ελλάδος θα αποφύγει σε αυτά τα δύο ματς την ανάγκη να ανοίξει μια κλειστή άμυνα που τόσο τον δυσκολεύει…
Το πρόβλημα όμως παραμένει, γίνεται συνήθεια (κακή) και η λύση αναζητείται μέχρι νεωτέρας…
