Η αρχή είναι τα πάντα
17/09/2025
Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος
Πρόωρο προαπαιτούμενο για τον Ολυμπιακό
Ο πρωταθλητής Ολυμπιακός ξεκινάει την παρουσία του στο group stage του Τσάμπιονς Λιγκ με εντός έδρας παιχνίδι και απέναντι σε μια από τις δύο θεωρητικά πιο αδύναμες ομάδες που του έδωσε η κλήρωση. Η “σταχτοπούτα” Πάφος έρχεται στο Καραϊσκάκη με το τρακ αλλά και την άγνοια κινδύνου του πρωτάρη.
Οι υπολογισμοί ξεκίνησαν και τα κομπιουτεράκια έπιασαν δουλειά αμέσως μετά την κλήρωση και η “σούμα” των πόντων που μπορεί να συγκεντρώσει σίγουρα δεν απάντησε στο ερώτημα αν θα είναι αρκετοί για να συνεχίσει στα νοκ-άουτ.
Με μοναδικό εργαλείο μια και μόνο σεζόν με αυτό τον τρόπο διεξαγωγής αποδείχτηκαν πολλά τα “αν” και τα μαθηματικά ήταν ατελή.
Τώρα πια καταφεύγουμε και στην τεχνητή νοημοσύνη μήπως αυτή μετρήσει καλύτερα, αυτή απεφάνθη πως ο Ολυμπιακός θα μαζέψει 10 βαθμούς και θα καταταγεί 23ος καταφέρνοντας μια οριακή πρόκριση.
Τείνω να την εμπιστευτώ περισσότερο από τον δικό μου “άβακα”…
Ο Ολυμπιακός θα παίξει με δύο ομάδες που είναι σαφώς στα μέτρα του, την Πάφο και την Καϊράτ. Οι 10 βαθμοί που το AI υπολόγισε προφανώς έδωσε νίκες απέναντι σε αυτές τις δύο ομάδες, μία ακόμα νίκη εντός έδρας και έναν ακόμα βαθμό είτε εντός είτε εκτός.
Εντάξει, είναι κάτι που και ο εκπαιδευμένος εγκέφαλος μας θα έδινε ως πρόβλεψη και απαισιόδοξη δεν την λες.
Απλά και “μπακαλίστικα”, ο στόχος των 10 δεν επιτυγχάνεται αν ο Ολυμπιακός δεν κερδίσει την πρωταθλήτρια Κύπρου. Προσωπικά δεν είμαι καθόλου σίγουρος αν αυτό το “δεκάρι” θα είναι αρκετό για να είναι στην 24αδα αλλά το κρατάω, ακόμα και σαν απλή στόχευση…
Το πρώτο ματς δεν είναι απλά “το ήμισυ του παντός”, είναι τα πάντα.
Μια ισοπαλία ή και μια ήττα (είπαμε, όλα μπορούν να συμβούν, η Πάφος πήρε πολλά “σκαλπ” για να φτάσει ως εδώ και δεν είναι αμελητέα ποσότητα) θα υποχρεώσει τους ερυθρόλευκους να ψάξουν εκτός έδρας αποτελέσματα απέναντι σε Άρσεναλ, Μπαρτσελόνα και Άγιαξ. Θα είναι πολύ δύσκολο να ισοσκελίσει μια απώλεια βαθμών στο πρώτο ματς.
Είναι πολύ καλό που το πρόγραμμα φέρνει την Πάφο εδώ στην πρώτη αγωνιστική. Τρεις βαθμοί θα δώσουν ψυχολογία, ουσία και τροφή για όνειρα πρόκρισης που ήδη βέβαια υπάρχουν.
Σε αντίθετη περίπτωση όμως, ξέρετε πως είμαστε και υπερβολικοί στις αντιδράσεις μας, θα υπάρξει γκρίνια, εσωστρέφεια, άγχος, πέρα από τη βαθμολογική απώλεια που κοστίζει πολύ για το στόχο της πρόκρισης.
Άρα, το ματς είναι σούπερ κομβικό. Η απειρία των φιλοξενούμενων μπορεί να γείρει την πλάστιγγα πέρα από τη δεδομένη διαφορά στην ποιότητα των δύο ρόστερ και τον παράγοντα-έδρα.
Ο Μεντιλίμπαρ φαίνεται να έχει καθαρό πλάνο για το ματς, το άνετο καλοκαίρι χωρίς αγωνιστικές επίσημες υποχρεώσεις ήταν ένα ακόμα πλεονέκτημα για να είναι το σύνολο έτοιμο για τέτοια σπουδαία ματς. Οι παίκτες-κλειδιά για τον Ισπανό τεχνικό δείχνουν σε καλή κατάσταση, σωματικά και ψυχικά, ακόμα και ο Ποντένσε έδειξε έτοιμος στα λίγα λεπτά που εμφανίστηκε.
Ο Ολυμπιακός έχει συγκεκριμένο στυλ παιχνιδιού που το ρόστερ έχει αφομοιώσει, με αυτό κατέκτησε ευρωπαϊκό κύπελλο, με αυτό θα πορευτεί, με αυτό θα “ζήσει ή θα πεθάνει”, μην περιμένετε εκπλήξεις και νεωτερισμούς.
Νομίζω δεν θα δούμε πολλούς νεοαποκτηθέντες στην ενδεκάδα, είναι νωρίς για να έχουν εντρυφήσει στα “θέλω” του κόουτς. Είναι ένα πλάνο που αφορά περισσότερο ανταγωνιστικούς αγώνες σε αυτό το επίπεδο και όχι τόσο για το Ελληνικό πρωτάθλημα.
Το φαβορί οφείλει να πάρει αυτό το ματς, αλλιώς δεν θα “βγουν τα κουκιά” της πρόκρισης και της πολυπόθητης 24αδας.
Και κάτι ακόμα. Ποτέ δεν θα υποτιμήσω κανέναν αντίπαλο αλλά ακόμα καλύτερη από τη νίκη θα είναι νίκη με σκορ.
Το είδαμε και πέρυσι, η διαφορά τερμάτων μπορεί να είναι η ειδοποιός διαφορά στην πολύ πιθανή εξέλιξη ισοβαθμιών.
Ο Ολυμπιακός έχει μείνει εκτός συνέχειας μαζεύοντας ακόμα και 10 βαθμούς κάποτε σε όμιλο Τσάμπιονς Λιγκ (με τον παλιό αλλά γνώριμο τρόπο διεξαγωγής), θα είναι κρίμα να τον δούμε κάτω από τη γραμμή των “24” τον Ιανουάριο λόγω ενός ή δύο γκολ.
Νίκη, λοιπόν, κι αν είναι δυνατόν με ένα καλό σκορ. Η αρχή είναι τα πάντα αυτή τη φορά.
Η εθνική μπάσκετ έκανε το καθήκον της
Όχι γιατί ήταν 3η και μεταλλιούχος. Αλλά για πολλούς και σημαντικούς λόγους.
Έγινε ομάδα. Ο κόουτς Σπανούλης αποδείχτηκε ιδανικός για τη στιγμή αυτή. Το ρόστερ είχε πολλές αδυναμίες και όλοι το ξέρουμε.
Είχε ένα υπέρλαμπρο αστέρι που ταυτόχρονα για πρώτη φορά “ψήθηκε” πως η ομάδα μπορεί να κάνει πράγματα. Δούλεψαν όλοι πάρα πολύ δύο μήνες περίπου για να εκμεταλλευτούν τις ικανότητες του και αυτό βγήκε στο παρκέ (εκτός από ένα ματς…),
Στην πιο καίρια θέση είχε έναν πολύπειρο παίκτη που ακόμα θέλει να αποδείξει την αξία του. Ο Σλούκας ήταν πολύ καλύτερος με την Εθνική απ’ ότι πέρυσι με τον Παναθηναϊκό.
Βρήκε στηρίγματα στο αμυντικό κομμάτι με τον Παπανικολάου σε ρόλο εξολοθρευτή, είχε και τον Καλαϊτζάκη, έναν από τους καλύτερους ρολίστες στο ευρωπαϊκό μπάσκετ αυτή τη στιγμή. Στην άμυνα πρέπει πάντα να στοχεύουμε, είναι στο DNA μας.
Βρήκε στηρίγματα στο επιθετικό κομμάτι. Ο εξαφανισμένος πριν 5 μήνες Ντόρσεϊ έκανε μερικά σπουδαία ματς, ήταν κομβικός για την πορεία μας. Το ίδιο και ο Τολιόπουλος, ένας παίκτης με εμφανή μειονεκτήματα αλλά και απαράμιλλη ικανότητα στο μακρινό σουτ. Ακόμα και ο Κώστας Αντετοκούνμπο εμφανίστηκε καλύτερος από ποτέ βοηθώντας και στις δύο ρακέτες.
Πολλά πιστώνονται στον κόουτς.
Εξωαγωνιστικά η εικόνα μας υπήρξε ακόμα πιο ενθαρρυντική. Το κλάμα του Γιάννη μετά το ματς μεταλλίου με την Φινλανδία, τα χαμόγελα και τα παιδιά στις αγκαλιές των παικτών στα επινίκια, ο χειρισμός του καταστροφικού ματς με την Τουρκία (τολμώ να πω πως το χειριστήκαμε καλύτερα και από τους νικητές Τούρκους), η ενότητα των παικτών (πολλοί εκ των οποίων μετέχουν στις τοξικές κόντρες Παναθηναϊκού-Ολυμπιακού), το “κεφάλι ψηλά, βλέμμα χαμηλά” που θεωρώ προαπαιτούμενο για να έχεις υψηλές βλέψεις στα σπορ.
Ο αρχηγός Παπ και ο Σλούκας θέλουν να παίξουν και στο παγκόσμιο πρωτάθλημα σε δύο χρόνια, μαζί βέβαια και ο Γιάννης, που στην κατάσταση του θα παίζει ως τα 40 του, υγεία να έχει. Μαζί με τα αδέρφια του δίνουν και ένα μάθημα, στέλνουν ένα ηχηρό κοινωνικό μήνυμα, για όσους μπορούν και θέλουν να καταλάβουν…
Πολλά χρόνια είχαμε να κάνουμε ανταγωνιστική ομάδα, αυτό είναι το πιο σημαντικό τώρα, αυτό θα μας έμενε πιστεύω ακόμα κι αν μέναμε εκτός μεταλλίων (παρά την όποια τοξικότητα θα ακολουθούσε μια τέτοια “αποτυχία”)…
Με τις αδυναμίες της που θα προσπαθούμε πάντα να κρύψουμε αλλά και με το πλάνο, την “μαγιά”, την μαγκιά και την αέναη προσπάθεια για βελτίωση και διάκριση.
Α, θυμίστε μου, που είμαστε τρίτοι στην Ευρώπη. Είμαστε τρίτοι, ναι, αλλά από το τέλος σε τόσα πολλά -και προφανώς σημαντικότερα του μπάσκετ– που πρέπει να βελτιώσουμε σαν λαός, σαν χώρα, σαν κράτος. Δεν είναι λίγο (ως πολύ…) άκυρη όλη αυτή η αυτο-αμφισβήτηση, η γκρίνια και η μουρμούρα;
To Ισραήλ δεν ενοχλεί στα σπορ, ενοχλεί όμως στην Eurovision
Άκουσα κριτική για το μπασκετικό φιλικό με το Ισραήλ επί Κυπριακού εδάφους, ομοίως στη διασταύρωση μας στο Eurobasket, ακούω χρόνια τώρα δεικτικά ερωτηματικά για τη συμμετοχή του Ισραήλ και των ομάδων του στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις.
Στην Ευρωλίγκα φέτος θα έχουμε δύο ομάδες στον όμιλο, αμφότερες “ξεσπιτωμένες” αλλά ανταγωνιστικές. Η εθνική ποδοσφαίρου του Ισραήλ προσπαθεί χρόνια τώρα για μια διάκριση που δεν έρχεται, οι ομάδες της χώρας το ίδιο.
Δεν έχουν δώσει λαβή για περαιτέρω σχόλια με εξαίρεση τον προπονητή του Ισραήλ που εκφράστηκε άστοχα στο πως θα σταματήσει το Γιάννη, το ξεχάσαμε και καλά κάναμε.
Τώρα η εθνική Νορβηγίας υποδέχεται το Ισραήλ στα πλαίσια της προκριματικής φάσης προς τα τελικά του Μουντιάλ και αποφάσισε να διαθέσει τα έσοδα εισιτηρίων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα.
Η Νορβηγική ποδοσφαιρική ομοσπονδία είχε διαφωνήσει ανοιχτά και με τη διεξαγωγή του Μουντιάλ 2018 στη Ρωσία και τη διεξαγωγή του Μουντιάλ στο Κατάρ το 2022. Oι υπεύθυνοι του ποδοσφαίρου της Σκανδιναβικής χώρας είναι ακτιβιστές, μαζί τους κι εγώ, αλλά μην το ψάχνετε, money talks.
Τα πράγματα όμως έχουν πάρει μια εντελώς διαφορετική τροπή στο διαγωνισμό της Eurovision. Eδώ και δύο χρόνια, οι αντιδράσεις είναι ιδιαίτερα ηχηρές, τα περιστατικά συνεχή κατά τη διάρκεια της τελικής φάσης του διαγωνισμού, αλλά και η προσέγγιση και η συμπεριφορά του Ισραήλ εντελώς διαφορετική.
Είναι ευρέως γνωστό πως το Ισραήλ βλέπει την Eurovision ως μέσο προπαγάνδας, δεν είναι κρυφό πως χρησιμοποιήθηκαν οικονομικά κονδύλια της χώρας για να προωθούνται οι συμμετοχές της στο διαγωνισμό με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.
Έχουν ενοχληθεί άπαντες και είναι λογικό, η Eurovision πολιτικοποιήθηκε και μάλιστα βιαίως την τελευταία διετία, για όση σημασία έχει, ένας μουσικό-τηλεοπτικός διαγωνισμός είναι, αλλά κάποιοι είδαν έδαφος για προπαγάνδα.
Προσωπικά παρακολουθώ τον διαγωνισμό τρεις δεκαετίες (κάποιες φορές από πολύ κοντά) και το τελευταίο που χρειάζεται είναι η πολιτική.
Στα σπορ μάλλον δεν τους “παίρνει”, στην Eurovision όμως ναι. Κάποια στιγμή, όμως, έρχεται και η αντίδραση…
