Ετοιμαστείτε, βγαίνουν τα μαχαίρια

17/12/2025

Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος

Πολύ ήσυχα περνούσαμε ως τώρα από αγωνιστική σε αγωνιστική στο πρωτάθλημά μας. Γενικά την τελευταία τριετία μειώθηκαν δραστικά οι εξω-αγωνιστικές κόντρες των μεγάλων και σε μεγάλο βαθμό οι “κορώνες” για τη διαιτησία.

Μα πως να πάει ο άνθρωπος κόντρα στη φύση του…

Ένας συνδυασμός παραμέτρων έφεραν μια σχετική ηρεμία στο ποδόσφαιρο τα τελευταία χρόνια. Μακάρι να διαρκούσε για πάντα αλλά ο “λύκος παραμονεύει πίσω από την πόρτα” του Ελληνικού πρωταθλήματος.

Η αγωνιστική άνοδος των ομάδων μας και ο ανταγωνισμός για νίκες και τίτλους επισκίασαν όλα αυτά που ταλαιπωρούν πολλά χρόνια τώρα το άθλημα στη χώρα αλλά ποτέ δε ξεφύγαμε οριστικά από νοοτροπίες του παρελθόντος. Δεν θέλει πολύ να χαλάσει το κλίμα.

Η κρυμμένη τοξικότητα και το ευάλωτο θέμα της αξιοπιστίας

Ποτέ δεν ήμουν σίγουρος πως οι μεγάλες ποδοσφαιρικές ΠΑΕ θα αφήσουν συνειδητά τις τακτικές πολλών ετών για να συμβαδίσουν όλες μαζί με στόχο τη βελτίωση του σπορ στην Ελλάδα. Η αξιοπιστία του πρωταθλήματος είναι κορυφαίο ζητούμενο αλλά αν την θέλουν πραγματικά οι “μεγάλοι” πολύ αμφιβάλλω…

Οι προσπάθειες για να δημιουργηθούν αφηγήματα προς όφελος των ομάδων δεν σταμάτησαν ποτέ. Απλά γίνονται σε ένα άλλο επίπεδο, πιο “κυριλέ”.

Οφείλω να παραδεχτώ πως ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου διαφοροποιείται, δεν είμαι όμως και σίγουρος πως αυτό συμβαίνει συνειδητά, ίσως το κλαμπ να μην έχει τις δομές και τους ανθρώπους στα σωστά πόστα για να είναι σε θέση να επηρεάσει καταστάσεις.

Ο ισχυρός άνδρας της ΕΠΟ προέρχεται από τον ΠΑΟΚ, η ΑΕΚ επί Μελισσανίδη είχε ως κορυφαίο στέλεχος εξωδιοικητικό παράγοντα που τώρα συνεργάζεται με τον Ολυμπιακό.

Οι ομάδες δε σταμάτησαν ποτέ να ασχολούνται με το εξω-αγωνιστικό κομμάτι.

Βάλτε στην εξίσωση συμμαχίες (που κάποια στιγμή νομοτελειακά “χαλάνε”), προσπάθειες επηρεασμού σε εκλογές της ΕΠΟ ανά την επικράτεια (μεγάλο διαχρονικό ζήτημα), κρυφές επαφές και σχέσεις παραγόντων με διαιτητές και βέβαια τα media που ανάλογα με τα συμφέροντα άγονται και φέρονται επηρεάζοντας όλους αυτούς που νοιάζονται για τις ομάδες τους.

Εδώ και λίγο καιρό διαπιστώνω πως ελλοχεύουν προστριβές σε υψηλό επίπεδο μεταξύ των ομάδων. Ο Παναθηναϊκός μοιάζει να απέχει αλλά, θυμηθείτε το, αν γίνει υπολογίσιμος σαν ομάδα θα αλλάξει και αυτή η ισορροπία. Για την ώρα δεν αποτελεί στόχο και ταυτόχρονα δεν εμπλέκεται κι αυτός, αλλά για το μέλλον επιφυλάσσομαι…

“Εμφύλιος” και στους κύκλους της διαιτησίας

Πολλά τα κακώς κείμενα στη διαιτησία, αλλά θέλω να φέρω στην επιφάνεια και μια άλλη παράμετρο. Πάντα μου έκανε εντύπωση πως ο απλός κόσμος που παρακολουθεί ποδόσφαιρο (και μπάσκετ, υπάρχουν ομοιότητες…) απαιτεί δικαιοσύνη και του είναι πολύ εύκολο κατά περίσταση (όταν δηλαδή αφορά στην ομάδα του) να καταδικάζει διαιτητικές αποφάσεις και να θεωρεί τους διαιτητές ύποπτους και ακόμα και “στημένους”.

Πρόσφατα έβλεπα ένα γκάλοπ όπου είναι σαφές πως η Ελληνική κοινωνία δεν εμπιστεύεται την δικαστική αρχή. Αυτό συνέβαινε πάντα και δεν μπορώ να πω πως είναι και άδικο.

Το θέμα είναι αφού δεν εμπιστεύεσαι τα Ελληνικά δικαστήρια, τι σε κάνει να απαιτείς δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο, πως μπορείς να πιστέψεις πως στο ποδόσφαιρο θα πρέπει να επικρατήσει το σωστό και να καταδικαστεί το άδικo;

Πάμε λοιπόν στην σημερινή κατάσταση της Ελληνικής διαιτησίας. Πφ, ανάσα, μεγάλο και δαιδαλώδες θέμα. Οκ, πρώτα από όλα θεωρώ την λύση των ξένων διαιτητών ένα πρόσκαιρο φάρμακο. Από αυτά που όταν τα συνηθίσεις δεν σε πιάνουν…

Και είμαστε σε αυτό σημείο ακριβώς. Οι Έλληνες διαιτητές πλέον “συμπληρώνουν το καρέ”, δεν παίρνουν σημαντικά ματς, δεν εξελίσσονται, δεν βελτιώνονται και ασφαλώς ανησυχούν.

Στην Σούπερλιγκ ο πίνακας έχει ελάχιστους ρέφερι με αποτέλεσμα να βλέπουμε κάθε εβδομάδα τους ίδιους. Είναι ένα επάγγελμα και αρκετά προσοδοφόρο. Πολλοί από τους διαιτητές πέρασαν δύσκολα για να φτάσουν να σφυρίζουν στην ανώτερη κατηγορία, έχουν κι αυτοί φιλοδοξίες να ξέρετε.

Η τακτική του αρχιδιαιτητή Λανουά με ξένους ρέφερι σε όλα τα μεγάλα ματς εκπυρσοκροτεί. Οι Έλληνες διαιτητές είναι σε δεύτερη μοίρα, λίγοι στο ανώτερο επίπεδο και ευάλωτοι ανά πάσα στιγμή. Ο Λανουά τους μαζεύει κάθε Δευτέρα ή Τρίτη να συζητήσουν σωστά και λάθη του Σαββατοκύριακου αλλά στα σπουδαία ματς, εκεί δηλαδή που κρίνονται πολλά και υπάρχει γκρίνια, δεν έπαιξαν αυτοί. Οι ξένοι έχουν γυρίσει πίσω στη χώρα τους και “δεν τρέχει και μία”…

Προσέξτε, δεν θέλω να τους υπερασπιστώ αλλά θέλω και να είμαι δίκαιος.

Η εποχή του VAR έφερε επανάσταση στη διαιτησία, πολλές αλλαγές και προσαρμογές και περισσότερη δουλειά για όποιους είναι σε θέση να ορίζονται σε αυτό το πόστο. Διακρίνω μια ανακολουθία σε αποφάσεις που διαιωνίζεται επικίνδυνα. Διακρίνω ψήγματα “εμφυλίου” στους κόλπους της Ελληνικής διαιτησίας και σίγουρα στο υψηλότερο επίπεδο υπάρχει ένας νοσηρός ανταγωνισμός. Δε θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά νομίζω πως ο ένας διαιτητής προσπαθεί να “φάει το μάτι” του άλλου…

Ο Σιδηρόπουλος σταματάει στο τέλος της σεζόν (καιρός ήταν), στην Ουέφα υποβιβάστηκε χθες από την ελίτ στην πρώτη κατηγορία και υπάρχει εδώ και καιρό μια άτυπη κούρσα διαδοχής του.

Μακάρι να διαψευστώ αλλά δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα και νομίζω θα δούμε πολλά ως τον Μάιο.

EUROLEAGUE: Αναζητείται σταθερότητα και ένα καλό σερί

Οι περιπέτειες των δύο σταθερά φιλόδοξων εκπροσώπων μας στην Euroleague είναι πάντα υπό παρακολούθηση και ανάλυση στα “Mατάκια”. Ξέρω όμως πως έχει ακόμα “πολύ νερό να κυλήσει στ’ αυλάκι” μέχρι να φτάσουμε στο σημαντικό δίμηνο Απριλίου/Μαΐου όταν και κρίνονται όλα, έτσι παραμένω εσωστρεφής.

Η σεζόν πάντως δίνει ως τώρα πολλή τροφή για σκέψη και αξίζει να αναλύσουμε τα δεδομένα προσεγγίζοντας και το εγγύς μέλλον. Βοηθάει ως αφορμή αυτή την εβδομάδα και η αγωνιστική της Τρίτης που είναι η ημέρα που γράφεται η στήλη.

Προηγήθηκε χρονικά η φιλοξενία του Παναθηναϊκού από τη Φενέρ στην Πόλη. Πολλοί θα ανησύχησαν με τον μικροτραυματισμό του Ναν αλλά ευτυχώς εμφανίστηκε πανέτοιμος και η απόδοσή του έκρινε τελικά το ματς σε μεγάλο βαθμό.

Ένα τρίποντο από τα 8 μέτρα, που μπήκε μέσα άγγιχτο στην πρώτη περίοδο, έδειξε από νωρίς πως ο σούπερσταρ ήταν “οπλισμένος”. Δεν θα μπορούσε βέβαια να κερδίσει μόνος του, βοήθησαν και άλλοι, ο Χουάντσο, ο άστοχος αλλά πάντα πολύτιμος Σλούκας και ο Οσμάν που πρόσφερε πολλά παρά την απουσία από προπονήσεις την προηγούμενη εβδομάδα.

Η Φενέρ δεν είναι σε καλό φεγγάρι, ήταν ευάλωτη αλλά ήθελε κι αυτή πολύ το συγκεκριμένο παιχνίδι. Πίστεψε παραπάνω απ’ ότι έπρεπε πως είναι κοντά στη νίκη στην καλή της τρίτη περίοδο όταν και ξέφυγε στο σκορ. Πρόσκαιρα. Οι “πράσινοι” επανεμφανίστηκαν στην τέταρτη περίοδο και την “κατάπιαν”.

Λίγο μετά ο Ολυμπιακός φιλοξένησε την Βαλένθια που είχε κερδίσει και τον Παναθηναϊκό και προσωπικά πιστεύω πως είναι -μαζί με την Παρί- οι μοναδικές ομάδες που εφαρμόζουν το στυλ μπάσκετ που σε λίγα χρόνια θα παίζουν όλοι. Αυτό κατέβηκε να παίξει και στο ΣΕΦ και το έκανε στοχευμένα και απαρέγκλιτα για 40 λεπτά. Ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε στιγμή να ελέγξει το ρυθμό, βρήκε όμως αμυντικό σχήμα με τον Παπανικολάου στο παρκέ στην τρίτη περίοδο και “έχτισε” διαφορά.

Δυστυχώς για τους ερυθρόλευκους οι αλλαγές προσώπων και σχημάτων στην τέταρτη περίοδο έφεραν “τούμπα” το ματς και μάλιστα πολύ γρήγορα με την Ισπανική ομάδα να δημιουργεί και υπέρ της διαφορά που κράτησε χωρίς πρόβλημα ως το φινάλε.

Ας δούμε τώρα την ουσία. Οι δύο ομάδες μας έχουν πολλά κοινά στοιχεία και φιλοδοξίες, όμως η κάθε μια έχει διαφορετικό τρόπο λειτουργίας σε διοικητικό επίπεδο και διαφορετικό στυλ παιχνιδιού. Αμφότερες θεωρούνται φαβορί κάθε χρόνο, έτσι και φέτος.

Η φετινή Euroleague είναι σίγουρα η πιο ανταγωνιστική ever και αυτό ίσως να μην το περίμεναν οι δύο αιώνιοι. Ειδικά ο Παναθηναϊκός που δυσκολεύτηκε να πιάσει αγωνιστικό ρυθμό με τους διεθνείς να λείπουν όλο το καλοκαίρι μαζί με τον κόουτς λόγω Eurobasket και μετά έπαιξε τουρνουά στην Αυστραλία. ‘Eφτασε Οκτώβριος για να βρεθεί μαζί όλη η ομάδα και να προπονηθεί σωστά.

Ανάλογη χαλαρότητα έδειξε και ο Ολυμπιακός που ήταν διατεθειμένος να περιμένει ακόμα περισσότερο τον Έβανς ενώ προχωρούσε και σε ανανεώσεις παικτών που δεν παίζουν, λόγω τραυματισμών αλλά και τεχνικών επιλογών.

Φυσιολογικά αιφνιδιάστηκαν και βρέθηκαν πίσω στη βαθμολογία της Euroleague. Προφανώς έχουν χρόνο να διορθώσουν την βαθμολογική τους συγκομιδή, το ζητούμενο είναι αν έχουν αντιληφθεί πως η σεζόν θα είναι πιο δύσκολη από ποτέ.

Φτάσαμε Χριστούγεννα και η εικόνα τους προβληματίζει.

Το ατομικό ταλέντο το έχει ο Παναθηναϊκός και αυτό τον βοηθάει σε πολλά ματς και μπορεί να του δώσει κι ένα καλό σερί ουσίας και ψυχολογίας.

Ο Ολυμπιακός του Μπαρτζώκα πρεσβεύει ένα διαφορετικό τρόπο μπάσκετ που απαιτεί ισορροπία, οργάνωση και πρωτίστως αμυντική προσήλωση.

Από λάθη εκατέρωθεν άλλο τίποτα. Στον Παναθηναϊκό κάνουν σπασμωδικές κινήσεις για την ενίσχυση της ομάδας στη θέση “5”, ενώ πήραν έναν παίκτη που δεν ταιριάζει στην ομάδα και αυτό φαίνεται (Σορτς). Ο Αταμάν θέλει να το δεί στον αγωνιστικό χώρο και δοκιμάζει πολλά σχήματα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Ειδικά Σορτς και Σλούκας μαζί στην πεντάδα θα γίνουν η χαρά του εκάστοτε αντιπάλου.

Στον Ολυμπιακό έχουν γεμίσει το ρόστερ με παίκτες του ενός εκατομμυρίου που δίνουν ελάχιστα, ο χειρισμός στο θέμα του πλέιμεϊκερ είναι κάκιστος και στη θέση “5” καλά νάναι ο Μιλουτίνοφ. Αγωνιστικά, η ομάδα φαίνεται να έχασε την ταυτότητα στο αμυντικό σκέλος, ενώ πονάει επιθετικά με τον Φουρνιέ να βρίσκεται μόνιμα ντεφορμέ 4 μήνες τώρα.

Δομικά ο Ολυμπιακός έχει σαφές πρόβλημα αφού με το υπάρχουν ρόστερ δεν μπορεί να αντιπαρατάξει ούτε την σκληρή άμυνα, κάτι που έκανε σταθερά τα προηγούμενα χρόνια. Πολλοί πιστεύουν πως ο Μόρις θα λύσει το πρόβλημα στη θέση “1” και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους.

Προσωπικά θεωρώ πως το ρόστερ είναι απλά κακοφτιαγμένο, μεγάλο μέρος του μπάτζετ έχει ξοδευτεί για το τίποτα και θα είναι πολύ δύσκολο να αντιστρέψει την κατάσταση. Δεν κοιτάω καν τη βαθμολογία όπου ο Ολυμπιακός βυθίζεται, βλέπω το αγωνιστικό κομμάτι και η εικόνα είναι απογοητευτική. Το χειρότερο είναι πως η γκρίνια μεγαλώνει και συσσωρεύεται  κάθε εβδομάδα τον τελευταίο μήνα, σαν σπυράκι που θα εξουδετερωθεί όταν σαν απόστημα σπάσει ή στην ανάγκη με χρήση νυστεριού. Καταλαβαίνετε τι εννοώ…

Οι νίκες είναι πάντα το φάρμακο και ο Παναθηναϊκός είναι σε καλύτερη μοίρα. Το Final-4 γίνεται στο ΟΑΚΑ, είναι υποχρεωμένος να βρεθεί εκεί και μπορεί να το κάνει με τα πλεονεκτήματα που ακόμα έχει στο αγωνιστικό κομμάτι και τα ξέρουμε από πρόπερσι. Και δεν έχει και γκρίνια…

Προσωπικά πιστεύω πως οι δύο ομάδες μας πρέπει να αποφασίσουν να παίξουν επιτέλους στοχευμένη άμυνα, να δουλέψουν σε αλληλοκαλύψεις και αμυντικά σχήματα, αυτά θα δώσουν στο τέλος την επιτυχία. Μπορεί το άθλημα σε υψηλό επίπεδο να πηγαίνει σε πολλές επιθέσεις και μεγάλα σκορ, αλλά -όπως άλλωστε και στο NBA– οι τίτλοι θα κριθούν στο τέλος από την άμυνα. Όχι όπως παλαιότερα με σκορ 70-75 αλλά με σκορ πιο κοντά στο 90-95…

Στο μυαλό μου υπάρχει και η πιθανότητα να δούμε Final-4 στην Αθήνα χωρίς Ελληνικές ομάδες.