ΕΘΝΙΚΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Ως συνήθως βιαζόμαστε
15/10/2025
Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος
Να μην ξεχνάμε εύκολα. Πριν δύο χρόνια ήμασταν από μέτριοι ως ανυπόληπτοι ως ομάδα. Τώρα μέσα σε ενάμιση χρόνο γίναμε “κάντε χώρο να περάσουμε”.
Δύο μεγάλα ματς και εκκωφαντικά διπλά επί Βρετανικού εδάφους ανέβασαν απότομα τον πήχη. Μετά από αυτά χάθηκε το στοιχείο του αιφνιδιασμού και όλοι έκτοτε μας υπολογίζουν και μας “διαβάζουν”.
Αφού θέλουμε και πιστεύουμε πως αξίζουμε μιά θέση στο ευρωπαϊκό ποδοσφαιρικό “πάνω ράφι” πρέπει και εμείς να εξελιχθούμε αναλόγως. Δεν αρκεί μια φουρνιά νέων παικτών με μεγάλο ταλέντο. Αλλά ταυτόχρονα, θα είναι και μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία αν δεν καταφέρουμε να αξιοποιήσουμε αυτούς τους παίκτες.
Η εθνική Ελλάδος δεν είχε ποτέ τόσο ταλέντο μεσοεπιθετικά, ίσως οι πιο παλιοί θυμούνται βέβαια μια ανάλογη “μπαλάτη” φουρνιά στη δεκαετία του ‘70, τα “απόνερα” της οποίας μας έφεραν το 1980 για πρώτη φορά στα τελικά ενός ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, τότε μάλιστα με συμμετοχή μόλις οκτώ ομάδων στην τελική φάση.
Ο στόχος μας θα πρέπει να είναι τα τελικά του Euro 2028 στα γήπεδα της Μεγάλης Βρετανίας όπως ήρθαν τα πράγματα. Έχουμε δουλειά μπροστά μας και πολλά να διορθώσουμε, αλλά έχουμε και χρόνο αφού τα προκριματικά ξεκινούν σχεδόν σε δύο χρόνια.
24 ομάδες από τη Γηραιά Ήπειρο θα βρεθούν σε τρία χρόνια στην τελική φάση και η δυναμική μας δείχνει πως μπορούμε να είμαστε εκεί, σε μια μεγάλη διοργάνωση μετά από περίπου 20 ολόκληρα χρόνια…
Γιοβάνοβιτς: Aξίζει την ευκαιρία του να μας οδηγήσει στην επιτυχία
Ο στόχος λοιπόν είναι σαφής. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς έχει προφανώς ευθύνες για τις συνεχόμενες “τριάρες” που πόνεσαν, αλλά είναι και αυτός που δημιούργησε αυτό το γκρούπ παικτών και μας έβγαλε από την ποδοσφαιρική “ναφθαλίνη”.
Φυσιολογικά καλείται να βελτιώσει την ομάδα και να μας πάει στα τελικά του Euro. Mε τους προπονητές στην Ελλάδα είμαστε συχνά πολύ αυστηροί, αναλογιστείτε όμως πόσοι πέρασαν εδώ και 15 χρόνια και απέτυχαν να παρουσιάσουν κάτι τόσο υποσχόμενο.
Οι ποδοσφαιρόφιλοι “μαζεύτηκαν” μετά από πολύ καιρό κοντά στην Εθνική, οι τηλεθεάσεις απογειώθηκαν όπως και η προσμονή για μια μεγάλη πρόκριση που μας λείπει πολλά χρόνια. Προσμονή που έγινε όμως απαίτηση. Βιαστικά, “καφενειακά” και επιπόλαια.
Ο Γιοβάνοβιτς είναι χρόνια στο χώρο, έχει τις επιτυχίες του, ειδικά ως “underdog”/ αουτσάιντερ, κατάλαβε πως η πίεση αυξήθηκε απότομα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα από τις υποσχέσεις που ενέπνευσε η ομάδα στα ματς με την Αγγλία και τη Σκωτία πέρυσι.
Επέλεξε μια “ελαφρά” τακτική, δεν ήθελε να αγχώσει τους άπειρους παίκτες, δεν ήθελε να “μπριζώσει”, να φωνάξει, να γίνει αυστηρός, να βάλει με έμφαση το “πρέπει”, να φορτώσει ευθύνες παιδιά που δεν είχαν ακόμα ”ψηθεί” ποδοσφαιρικά. Εμφανίσαμε θέματα αυτοσυγκέντρωσης, εύθραυστη ψυχολογία, υποπέσαμε σε φτηνά ατομικά λάθη.
Αυτό έγινε, πάει, τώρα οφείλουμε να αλλάξουμε “τσιπάκι”…
Το τέλος της αθωότητας
Στέκομαι ελάχιστα σε επιμέρους σημεία, εκτός από αυτό που έχω επισημάνει και εδώ από τα πρώτα κείμενα για την Εθνική μας ομάδα και θα αναφερθεί ως σημαντικό “αγκάθι” και στη συνέχεια. Το θέμα και το βλέμμα μας πλέον είναι στο μέλλον, το μέλλον που ναι, ίσως μας ανήκει όπως συνηθίζουμε να λέμε.
Κρατάω τη στενοχώρια και τη συναισθηματική φόρτιση όλων μετά το τρίτο σερί αρνητικό αποτέλεσμα, όπως και οι παίκτες πρέπει να κρατήσουν το παρατεταμένο χειροκρότημα ενθάρρυνσης μετά το 3-1 στη Δανία από τους Έλληνες που βρέθηκαν στην Κοπεγχάγη.
Τώρα έχουν ευθύνες και το ξέρουν, τώρα είναι η ώρα να ανδρωθούν αυτά τα παιδιά. Τώρα κατάλαβαν πως δεν αρκεί το ελκυστικό επιθετικό ποδόσφαιρο, τώρα κατάλαβαν πως θα κριθούν κι αυτοί αυστηρά.
Το σίγουρο είναι πως για αυτό το γκρουπ παικτών ήρθε το τέλος της αθωότητας…
Δύο σημεία που προβληματίζουν για να γίνουμε πραγματικά “Τοπ” ομάδα
Είναι πραγματικά κρίμα που έχουμε τόσες πολλές και ποιοτικές επιλογές σε όλους τους χώρους του γηπέδου εκτός από τα πόστα μπροστά από την άμυνα μας.
Είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε εθνικές ομάδες, μεταγραφές δεν μπορούν βέβαια να κάνουν, άρα εξαρτάται κάθε φορά από την λεγόμενη “φουρνιά”.
Θυμάμαι τη Βραζιλία -δύο και τρεις φορές τα τελευταία 40 χρόνια- να έχει πλειάδα παικτών υψηλού επιπέδου αλλά να μην έχει καλό σέντερ-φορ.
Θυμάμαι την Αγγλία να παίζει με γκολκίπερ τον Σίλτον στα “40φεύγα” του και την Αγγλική ποδοσφαιρική ομοσπονδία να εκπονεί πλάνο για την ανάπτυξη νέων γηγενών τερματοφυλάκων.
Από πέρυσι κάνει κάτι ανάλογο η Γερμανία με τον Ρούντι Φέλερ τεχνικό διευθυντή να προϊσταται σε συσκέψεις για την ένδεια λύσεων στο πόστο του σέντερ-φορ της “νάσιοναλ μανσάφτ”.
Αυτό το κομβικό πρόβλημα και το γεγονός πως έχουμε κοντή ομάδα είναι “συγκοινωνούντα” δοχεία. Βγάζουμε τεράστια προβλήματα όταν αμυνόμαστε σε στατικές φάσεις και είναι προφανές πως εκεί στοχεύουν όλες οι ομάδες που μας αντιμετωπίζουν από τη στιγμή που έφυγε ο παράγοντας του αιφνιδιασμού που δεν άφησε το πρόβλημα να φανεί στα περσινά ματς.
Μετρούσα επτά και οκτώ ψηλούς (Σκωτσέζους και Δανούς) μπροστά από τα γκολπόστ μας και αριθμητικά ήμασταν προφανώς ανεπαρκείς. Η άμυνα ζώνης που χρησιμοποιήσαμε είναι ότι πιο μοντέρνο σε αυτό τον τομέα αλλά δεν είναι πανάκεια. Χρειαζόμαστε λύση, ίσως μια μικτή “mixed” άμυνα με 2-3 προσωπικά μαρκαρίσματα σε επιλεγμένους αντιπάλους πάικτες να ήταν καλύτερη.
Θυμάμαι εννοείται μια κοντή ομάδα που μεγαλούργησε στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο, ήταν η Μπαρτσελόνα του Γκουαρδιόλα. Πάντα όμως είχε τον Μπουσκέτς να υποστηρίζει δύο τοπ αμυντικούς, τον Πικέ και τον Πουγιόλ και επίσης δεν δεχόταν πολλές φάσεις και δεν αμυνόταν συχνά σε “στημένα” αφού δύσκολα της έπαιρνες και την μπάλα…
Μακάρι να φτάσουμε σε τέτοιο επίπεδο. Αλλιώς πρέπει να βρεθεί ο τρόπος να βελτιωθούμε σε αυτό το πολύ σημαντικό στοιχείο και άμεσα, δείτε πόσα γκολ μπήκαν στα ματς της τελευταίας εβδομάδας για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Πολλά και ούκ ολίγα σημαντικά και γκολ που άνοιξαν το σκορ σε πολλά παιχνίδια…
Αν δεν έχουμε άλλες λύσεις για το “6” και το “8”, θα πρέπει να βρούμε. Συχνά εθνικές ομάδες με ανάλογα προβλήματα προβαίνουν σε “βαφτίσια” με έναν κεντρικό αμυντικό να μεταφέρεται σε ρόλο αμυντικού μέσου.
Ή μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποιον που αυτή τη στιγμή δεν καλείται αλλά έχει το potential να καλύψει επάξια τη θέση. Η εθνική νέων έχει τραβήξει τα βλέμματα με τα πρόσφατα εξαιρετικά της αποτελέσματα, έχουμε πολύ ταλέντο που “έρχεται” και εκεί μπορεί να κρύβεται μια λύση.
Οι υπεύθυνοι της ομάδας κοιτούν πολύ και στο εξωτερικό για παίκτες που σχεδόν δε γνωρίζουμε (περίπτωση Καρέτσα για παράδειγμα). Από αυτούς που ήδη ξέρουμε, ο Ντόι παίζει στη Ρίο Άβε, περίσσευε στον Ολυμπιακό του Μεντιλίμπαρ (και αυτό δεν είναι θετικό βέβαια), αλλά έχει ξανακληθεί και έχει σωματοδομή και προσόντα για αυτό που μας λείπει. Το Ελληνκό πρωτάθλημα δεν είναι μόνο οι “μεγάλοι”, να κοιτάμε και τις άλλες ομάδες, που επιλέγουν Έλληνες για αυτή τη νευραλγική θέση.
Είπαμε, ο χρόνος είναι υπέρ μας, να τον εκμεταλλευτούμε και να βρούμε τις λύσεις.
Η “εκπαίδευση” στο πρώτο γκρουπ του Nations League
Πορτογαλία, Ισπανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, Ολλανδία, Δανία, Κροατία, Σερβία, Βέλγιο, Αγγλία, Νορβηγία, αυτοί είναι οι [ιθανοί προσεχείς μας αντίπαλοι στο πρώτο γκρούπ δυναμικότητας του Nations League.
Mια εξαιρετική περίσταση, μια σπουδαία ευκαιρία να εξελιχθούμε, να εκπαιδευτούμε για τη βελτίωση μας και να στοχεύσουμε στην πρόκριση στο ερχόμενο Euro.
Ξέρω πως και πάλι θα επενδύσουμε αγωνιστικά στον επιθετικό μας οίστρο, εδώ θα πρέπει όμως και να “ψηθούμε” απέναντι σε ομάδες που θα μας επιτεθούν και θα μας τεστάρουν στο αμυντικό κομμάτι. Είναι όλες αυτές πιο έμπειρες από εμάς και πιο ψηλές.
Δε χρειάζεται να αγχωθούμε για τα αποτελέσματα και τόσο. Η δική μας στόχευση θα είναι η βελτίωση στους τομείς που υποφέρουμε και τα ματς αυτά μπορούν να μας δώσουν κατευθύνσεις και απαντήσεις.
Ελληνικός αθλητισμός στην εποχή το CASIO
Πέρασαν δύο εβδομάδες για να έχουμε μια απάντηση στο θέμα της δυσλειτουργίας του VAR κατά τη διάρκεια του Ολυμπιακός-Αστέρας Τρίπολης, την καθυστέρηση επανέναρξης για περίπου είκοσι λεπτά και το γεγονός πως το ματς ολοκληρώθηκε χωρίς VAR.
Δεν είναι “ελαφρύ” θέμα, είναι ωρολογιακή βόμβα και εύχομαι να μην το βρούμε μπροστά μας, προς Θεού, όχι στο τέλος της σεζόν, σε κρίσιμο ντέρμπι…
Οι δικαιολογίες περί νέου λογισμικού που μπλόκαρε δεν ικανοποιούν κανένα. Γίνεται προσπάθεια να χαμηλώσουμε τους τόνους και την καχυποψία, οφείλουμε να είμαστε πιο προσεκτικοί, οι μονομάχοι δεν απέχουν πολύ από το να ξαναφορέσουν τα “ρούχα του πολέμου”…
Μακριά από τα φώτα, στο άθλημα που δίνει επιτυχίες 50 χρόνια τώρα, το πόλο, γίνονται πράγματα που μας γυρίζουν χρόνια πίσω. Μα καλά, δεν έχουν περάσει δύο μήνες που πανηγυρίζαμε τις επιτυχίες των εθνικών μας ομάδων, γυναικών και ανδρών αλλά και των μικρότερων εθνικών μας ομάδων υδατοσφαίρισης.
Στην πρώτη αγωνιστική του πρωταθλήματος της Α1 πόλο δεν λειτουργούσαν σωστά τα χρονόμετρα στο κολυμβητήριο της Χίου (το οποίο παρεμπιπτόντως δεν πληροί προϋποθέσεις για να φιλοξενήσει φιλάθλους στις εξέδρες…), τα Χανιά και η γηπεδούχος ταξίδεψαν χωρίς αντίκρυσμα (ναι, η Χίος προπονείται στην Αθήνα και δεν είναι η μόνη μη-Αθηναϊκή ομάδα που το κάνει αυτό, ναί, οι ομάδες δεν έχουν οικονομικά περιθώρια να ξοδεύουν χρήματα και μάλλον θα πρέπει και να αποζημιωθούν σε αυτή την περίπτωση, λέω εγώ…).
Στη δεύτερη αγωνιστική είχαμε το ίδιο “παρατράγουδο”, αυτή την φορά στο Ρέστειο του Φαλήρου πριν το ματς Παλαιού Φαλήρου-Βουλιαγμένης.
Ο Γιώργος Μαυρωτάς είναι Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού, ένας άνθρωπος της πισίνας, του πόλο. Έλεος, 2025 είμαστε…
