Ένα λάθος μετά το άλλο
01/10/2025
Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος
Για τον Παναθηναϊκό δε χρειάζονται συστάσεις, μπορεί οι νεότεροι χωρίς γνώση του παρελθόντος να θεωρούν πως είναι απλά μια από τις σημαντικές ομάδες/ συλλόγους στην Ελλάδα, αλλά η αλήθεια είναι πως ιστορικά είναι το σπουδαιότερο αθλητικό κλαμπ στην πρωτεύουσα Αθήνα.
Με 19 τίτλους πρωταθλήματος -μετά τον Β΄Παγκόσμιο πόλεμο- οι “πράσινοι” πέρασαν εποχές κυριαρχίας, σημαντικών επιτυχιών και εκτός συνόρων και σχεδόν πάντα με ανταγωνιστική ομάδα που διεκδικούσε τρόπαια.
Ποτέ το χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο πρωτιές σε πρωταθλήματα Ελλάδος δεν ξεπέρασε τα οκτώ χρόνια. Σήμερα ο Παναθηναϊκός απέχει από έναν τίτλο πρωταθλήματος 15 χρόνια βαδίζοντας προς τα δεκαέξι…
Χρήζει ανάλυσης και δεν είναι απλοϊκό να εξηγηθεί αλλά ας απομονώσουμε το κομβικό θέμα του προπονητή επιχειρώντας ένα σύντομο χρονικό αυτής της δεκαπενταετίας.
H πολυμετοχικότητα δεν κράτησε πολύ
Ο Παναθηναϊκός πήρε το τελευταίο του πρωτάθλημα (μαζί με το κύπελλο) το 2010 με τον Νίκο Νιόπλια στον πάγκο (και συνοδοιπόρο τον Κριστόφ Βαζέχα) και μετά την απόλυση του Χενκ Τεν Κάτε μεσούσης της περιόδου.
Ο Ολλανδός κόουτς δημιούργησε αυτή την ομάδα από το 2008 έχοντας στο πλευρό του την εύρωστη διοίκηση με επιφανείς χρηματοδότες και πρόεδρο τον Νίκο Πατέρα. Είναι η λεγόμενη “εποχή της πολυμετοχικότητας” αλλά δεν διήρκεσε πολύ.
Δύο χρόνια μετά, τα ηνία της ΠΑΕ Παναθηναϊκός περνούν στο Γιάννη Αλαφούζο. Η “παρέλαση” προπονητών που ακολουθεί στα 13 χρόνια ως σήμερα δίνει απαντήσεις.
Προπονητές πάνε κι έρχονται
Πρώτος στην εποχή Αλαφούζου ο Πορτογάλος Ζεσουάλδο Φερέιρα, που έχει αναλάβει από το 2010 διαδεχόμενος τον Νιόπλια και δεν μένει στον πάγκο παρά μόνο δέκα ματς μέχρι να τον διαδεχθεί τον Νοέμβριο του 2012 ο Χουάν Ραμόν Ρότσα. Μια μάλλον ρομαντική επιλογή με τον Αργεντίνο κόουτς να έχει συνδέσει το όνομα του με άλλες ευτυχισμένες εποχές.
Τον Ρότσα βέβαια τον ξέρουν και τον θυμούνται όλοι, αυτόν που τον διαδέχτηκε κανείς. Ο Ισπανός Φάμπρι αναλαμβάνει δύο μήνες μετά, σε μια ακατανόητη επιλογή και μένει άλλους δύο μήνες…
Ο Γιάννης Βονόρτας κάνει ένα μικρό πέρασμα μέχρι την άφιξη του Γιάννη Αναστασίου τον Μάιο του 2013. Με σημαντική εμπειρία από το Ολλανδικό πρωτάθλημα, ο Αναστασίου- μια από τις λίγες επιλογές όλα αυτά τα χρόνια, με κάποια λογική- μένει δύο σεζόν, “χτίζει” σιγά σιγά ανταγωνιστική ομάδα, παίρνει ένα κύπελλο Ελλάδος αλλά απολύεται το Νοέμβριο του 2015.
Επόμενη “ζαριά” ο Ιταλός αλενατόρε Στραματσόνι που με μια σεζόν στην Ίντερ έχει κάνει όνομα αλλά δεν αντέχει τα καταστροφικά αποτελέσματα στο ξεκίνημα της σεζόν και αντικαθίσταται πάραυτα με τον Μαρίνο Ουζουνίδη τον Ιανουάριο του ‘16.
Στον Έλληνα τεχνικό θα δοθεί ακόμα μια διετία στον “πράσινο” πάγκο αλλά σε μία περίοδο που τα οικονομικά της ΠΑΕ αποτελούν μεγάλο “αγκάθι” με τον Αλαφούζο να μην επενδύει στην ομάδα.
Ακολουθεί ένας ακόμα Έλληνας προπονητής, ο Γιώργος Δώνης, για μια ακόμα διετία. Οι σχέσεις του με τον Αλαφούζο γρήγορα περνάνε κρίση, δεν εξομαλύνονται ποτέ και το καλοκαίρι του 2020 η ομάδα πηγαίνει για προετοιμασία με τον Ελληνικής καταγωγής Ντάνι Πογιάτο που μετράει τρία όλα κι όλα ματς στη σεζόν 2020-21 μέχρι να απολυθεί.
Για ένα ματς εμφανίζεται στον “πράσινο” πάγκο ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος που τέσσερα χρόνια μετά θα οδηγήσει την ομάδα νέων του Ολυμπιακού στην κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ αλλά άμεσα αναλαμβάνει ο Ρουμάνος Λάζλο Μπόλονι που δεν βγάζει καν τη σεζόν με τον Συλαϊδόπουλο να ολοκληρώνει τη χρονιά με 2 ακόμα διαδικαστικού χαρακτήρα ματς.
Τον Ιούνιο του 2021 καταφθάνει στην Παιανία ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς σε μια επιλογή για την οποία ο Αλαφούζος μοιάζει πολύ επιφυλακτικός και δίνει στον γνώριμο μας πρώην ποδοσφαιριστή και προπονητή του Ηρακλή ένα μονοετές συμβόλαιο που επεκτείνεται στο τέλος της σεζόν αφού η ομάδα είναι εμφανώς σε καλό δρόμο κατακτώντας και το κύπελλο Ελλάδος, ένα τρόπαιο για τον Παναθηναϊκό μετά από οκτώ χρόνια…
Την επόμενη χρονιά ο Παναθηναϊκός χάνει το πρωτάθλημα στις λεπτομέρειες και στα πλέι-οφ, όντας πρώτος στη βαθμολογία της κανονικής περιόδου.
Τη σεζόν 2022-23 αιωρείται η φημολογία περί ρήξης στις σχέσεις προπονητή και διοίκησης αλλά η απόλυση του Γιοβάνοβιτς το Δεκέμβριο έρχεται μάλλον αιφνιδιαστικά και σίγουρα απότομα…
Αναλαμβάνει ο Φατίχ Τερίμ, με μεγάλες επιτυχίες στο παρελθόν αλλά στα 70 του πλέον χρόνια.
Η ομάδα αποσυντονίζεται μετά την διετία μεθοδικότητας του νυν τεχνικού της εθνικής μας ομάδας. Πέντε μήνες έμεινε ο Τερίμ.
Την ομάδα αναλαμβάνει ο Ντιέγκο Αλόνσο σε μια ακόμα επιλογή χωρίς ουσιαστικά επιχειρήματα και γρήγορα φαίνεται ανεπαρκής για τους στόχους του κλαμπ. Φεύγει τον Οκτώβριο του 2024, με την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, ένα χρονικό σημείο που συνδέεται χιουμοριστικά με τις απολύσεις προπονητών στη χώρα μας.
Ο Ρουί Βιτόρια είναι ο εκλεκτός για τη διαδοχή του, η ομάδα συνεχίζει να μην εξελίσσεται, ο Πορτογάλος τεχνικός δεν πείθει με το έργο του αλλά παραμένει στο πόστο του και για την επόμενη, τρέχουσα, σεζόν.
Άλλη μια επιλογή που δεν βγαίνει και ακόμα μια επιβεβλημένη αλλαγή έρχεται με τον Χρήστο Κόντη να αναλαμβάνει προσωρινά και ενώ η διοίκηση είναι στη διαδικασία αναζήτησης προπονητή.
Κοιτάει ονόματα από τον πάνω ράφι (μέχρι και τον Νούνο Εσπίριτο Σάντο με σημαντική δουλειά στην Πρέμιερ Λιγκ και πρόσφατα απολυθέντα από τη Νότιγχαμ) και καταλήγει στον Σεργκέι Ρεμπρόφ, νυν προπονητή της εθνικής Ουκρανίας.
Εν τω μεταξύ, ο Κόντης κάνει δύο νίκες, έναν ευρωπαϊκό θρίαμβο 4-1 εκτός έδρας επί της Γιούνγκ Μπόις και μια νίκη-ανατροπή με 2-1 επίσης εκτός έδρας επί του Παναιτωλικού. Αυτοί που είναι κοντά στην ομάδα δεν “τσιμπάνε” έχοντας δει πολλά στο παρελθόν αλλά κανείς δεν αμφισβητεί την αγωνιστική ανάταση.
Ο Κόντης φαίνεται μάλιστα πως έχει κερδίσει τους παίκτες του που τον στηρίζουν και δημόσια με κάθε ευκαιρία.
Νομίζω η καταγραφή του χρονικού αυτού, χωρίς επιμέρους κρίσεις και τελικά όχι και τόσο σημαντικές λεπτομέρειες, δίνει τροφή για σκέψη.
Με την υπόθεση-Ρεμπρόφ να εκκρεμεί, η πρόβλεψη μου είναι πως η διοίκηση του Παναθηναϊκού θα προχωρήσει σε μια ακόμα λανθασμένη εκτίμηση στην ιδιαιτερότητα της κατάστασης και του μομέντουμ.
Ένα λάθος μετά το άλλο…
Ευρωλίγκα 2025-2026: Φυσιολογικό φαβορί ο Παναθηναϊκός
Δεν θα μπω στη διαδικασία σύγκρισης του μπασκετικού τμήματος με το ποδοσφαιρικό. Ναι, πρόκειται για τον ίδιο σύλλογο, ίδια χρώματα, ίδιο σήμα αλλά μάλλον οι ομοιότητες σταματούν εκεί.
Ο Άταμαν και ο Γιαννακόπουλος έχουν φτιάξει σούπερ ρόστερ, η διοίκηση έχει κάνει σημαντικά βήματα μπροστά σε όλα τα επίπεδα και ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι προφανώς στην ευρωπαϊκή ελίτ. Και δικαίως θεωρείται το πρώτο φαβορί για την Ευρωλίγκα.
Η απόκτηση του Σόρτς δυναμώνει πολύ την περιφέρεια δίπλα σε Σλούκα και Γκραντ και ο Τολιόπουλος δίνει μια έξτρα λύση που μπορεί να αποδειχθεί κομβική. Η προσθήκη του Ρογκαβόπουλου αποτελεί σημαντική ενίσχυση στη θέση “3” δίπλα στον Γκριγκόνις που επιστρέφει από τραυματισμό και τον ευρισκόμενο σε μόνιμη φόρμα Οσμάν.
Ναν βέβαια στο “2”, Μήτρογλου και Χουάντσο στο “4”, Καλαϊτζάκης και Σαμοντούροφ με σαφή και σημαντικό ρόλο στο rotation, Λεσόρ με Γιουρτσέβεν και τον νεοαποκτηθέντα Ρισόν Χολμς στο “5” και το ρόστερ μοιάζει υπερπλήρες.
Αν ψάξουμε ένα ψεγάδι, ένα ερωτηματικό, είναι ο βαθμός ετοιμότητας του Λεσόρ αλλά θεωρώ σίγουρο πως ο χειρισμός θα είναι πιο προσεκτικός από πέρυσι και ο Γάλλος θα επανέλθει σε “υψηλές πτήσεις”, αργά ή γρήγορα.
Επιπρόσθετα, το final-4 της Ευρωλίγκας θα διεξαχθεί στο ΟΑΚΑ και δεν είναι κρυφό πως ο Παναθηναϊκός μπαίνει στη σεζόν για να τα πάρει όλα, εντός κι εκτός των τειχών, μετά την περσινή σεζόν χωρίς τρόπαια και άρα αποτυχημένη.
Το φαβορί των Όσκαρ 2026: Μια μάχη μετά την άλλη
Συχνά το επιμύθιο θα αφορά σε εξω-αθλητικό θέμα, να μην σας ξένιζει. Άλλωστε ο τίτλος της ταινίας που βγήκε ήδη στις Ελληνικές αίθουσες έδωσε και την ιδέα για τον σημερινό τίτλο κι ας αφορούσε στις …περιπέτειες του ποδοσφαιρικού Παναθηναϊκού.
Ο σκηνοθέτης Πολ Τόμας Άντερσον είναι, κατά τη γνώμη μου, ο πιο σημαντικός σύγχρονος Αμερικανός δημιουργός (μαζί με τον Ντέιβιντ Φίντσερ…) και το φετινό πόνημα του ήταν στο ραντάρ όλων πολύ πριν το δούμε.
Για πρώτη φορά είχε ο ΠΤΑ (PTA τον αποκαλούν για συντομία και στις ΗΠΑ) τόσο μεγάλο μπάτζετ και η παρουσία του Ντι Κάπριο στον πρωταγωνιστικό ρόλο μας προϊδέαζε για κάτι ιδιαίτερα φιλόδοξο.
Η Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου και τα βραβεία Όσκαρ θα τιμήσουν το φιλμ με πολλές επιμέρους υποψηφιότητες, θεωρώ πως ο αριθμός θα είναι διψήφιος (γύρω στις 12 υποψηφιότητες υπολογίζω…), με πολλές πιθανότητες νίκης στις περισσότερες εξ αυτών.
Πολλοί λένε πως ο Ντι Κάπριο είναι εδώ καλύτερος από ποτέ (και θα είναι σίγουρα υποψήφιος στον πρώτο ανδρικό ρόλο), ενώ την παράσταση κλέβει και ο Σον Πεν (εκ των φαβορί για το δεύτερο ανδρικό ρόλο, πάει για 3ο αγαλματίδιο…) αλλά και οι άγνωστες στο ευρύ κοινό Τεγιάνα Τέιλορ και Τσέις Ινφίνιτι.
Η ταινία θα αντιμετωπίσει ανταγωνισμό, ειδικά από τα Hamnet και Sinners, για το βραβείο καλύτερης ταινίας, αλλά το βραβείο σκηνοθεσίας οδεύει ήδη- έξι μήνες πριν την τελετή των Όσκαρ- προς την τροπαιοθήκη του Άντερσον όπου βρίσκονται ήδη βραβεία από τις Κάννες, την Βενετία και το Βερολίνο. Καιρός ήταν.
