Ολυμπιακός: Αποστολή Αστανά δικαίως εξετελέσθη
10/12/2025
Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος
Οι ομάδες μας στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις είναι αγαπημένο θέμα στα “ματάκια” και με το εβδομαδιαίο ραντεβού μας εδώ να είναι κάθε Τετάρτη συχνά βρίσκεται στο επίκεντρο των σκέψεων μου.
Ελπίζω η νίκη του Ολυμπιακού να έχει συνέχεια και την Πέμπτη με τις υπόλοιπες τρείς να έχουν δύσκολα παιχνίδια και κομβικά για το καλύτερο δυνατό πλασάρισμα στο group stage.
H εβδομάδα για τις τέσσερις εκπροσώπους μας στην Ευρώπη είναι σαν crash-test σε μια περίοδο με πολλά συνεχόμενα ματς. Οι παίκτες βλέπουν και τις γιορτές να έρχονται αλλά βλέπουν και τις μαζεμένες υποχρεώσεις εντός κι εκτός των τειχών. Στις μεγάλες ομάδες με φιλοδοξίες όλα τα παιχνίδια, ένα προς ένα, είναι το ίδιο σημαντικά, δεν επιτρέπονται “στραβές”.
Νομίζω πως ΠΑΟΚ και ΑΕΚ μπορούν να ανταπεξέλθουν και να συνεχίσουν μια ομαλή πορεία προς τους στόχους τους. Για τον Παναθηναϊκό η Ευρώπη θα πρέπει να είναι προτεραιότητα οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στο πρωτάθλημα, όλα επιτρέπονται και όλα αναμένονται, έχουμε νομίζω αποδεχτεί πως θα χρειαστεί χρόνος για να μπει σε μια νέα σταθερή φάση βελτίωσης.
Ο Ολυμπιακός είχε a priori κάποια ντεζαβαντάζ αλλά και ένα μεγάλο πλεονέκτημα
Διαχρονικό κλισέ το “ο καλύτερος δεν κερδίζει πάντα στο ποδόσφαιρο”, αλλά η αλήθεια είναι -και αν προσέξετε το παραδέχεται εμμέσως και η έκφραση- πως ναί, τις περισσότερες φορές κερδίζει ο καλύτερος.
Αυτό ήταν τελικά και το πλεονέκτημα για τον πρωταθλητή Ελλάδας που υπερκέρασε όποια θέματα προς επίλυση προέκυψαν από τις συνθήκες με τις οποίες θα διεξαγόταν το ματς. Σε μια απομακρυσμένη χώρα, που είναι άλλος κόσμος αλλά έχει τόσο κρύο που θα δε θα το καταλάβεις αν δεν μείνεις καιρό, με απίθανο ψύχος εκτός γηπέδου και -λόγω της οροφής- κρύο εντός γηπέδου και σε συνθετικό χλοοτάπητα, μια κατάσταση όπου ο αντίπαλος είναι πιο συνηθισμένος.
Τίποτε από αυτά δεν επηρέασε τελικά την εικόνα του ματς. Ο Ολυμπιακός έχει παίξει παιχνίδια πλέον σε πλαστικό τερέν (πέρυσι στην Νορβηγία, φέτος στη Σύρο για το κύπελλο), έκανε και προπόνηση στην Αστανά Αρένα λόγω της σοφής απόφασης να ταξιδέψει από το πρωί της Κυριακής και δεν έδειξε να προβληματίζεται αγωνιστικά από τις ιδιαιτερότητες.
Είναι και θέμα ψυχολογίας στο κλαμπ που πιστεύει στις δυνατότητες του και στη σωστή αντιμετώπιση των δυσκολιών.
Πολλές φορές το να πιστεύεις πως μπορείς να κάνεις κάτι, είναι η μισή δουλειά για να το κάνεις.
Η γηπεδούχος Καϊράτ δεν είχε το αστέρι της, τον 17χρονο Σατπάεφ και δεν είχε και παιχνίδια στα πόδια της για εγχώριες διοργανώσεις εδώ κι έναν μήνα. Κι αυτό φάνηκε, ίσως ήταν και ο λόγος που οι γηπεδούχοι πήραν άμεσα δεύτερο ρόλο στο παιχνίδι.
Εμένα μου φάνηκε στο πρώτο ημίχρονο σαν Βόλος-Ολυμπιακός, μην με παρεξηγήσει εκεί ο πρόεδρος, δε θέλω, για κομπλιμέντο το λέω. Αλήθεια, καλή μαζεμένη διπλή ζώνη άμυνας, καλός γκολκίπερ (εξαιρετική περίπτωση, τον είδα πρόσφατα και στο Καζακστάν-Βέλγιο), καλή εφαρμογή οφσάιντ όταν χρειάστηκε και μπροστά ό,τι βγει…
Ο Μεντιλίμπαρ καθιερώνει το Έσε-Μουζακίτης στα χαφ με τον Γκαρθία στον πάγκο (και για ειδικές αποστολές στο μέλλον όπως φαίνεται), μια σωστή απόφαση για την ενδεκάδα, ενώ ξεκίνησε Τσικίνιο και Ποντένσε που είχαν προβλήματα τραυματισμών την προηγούμενη εβδομάδα.
Ο Ποντένσε είχε ελάχιστη συμμετοχή στο κυριαρχικό πρώτο ημίχρονο με 8-0 τελικές προσπάθειες και 6-0 κόρνερ και αποτέλεσε παραφωνία σε μια ομάδα που είχε κατά τ’ άλλα μόνο διακριθέντες, λίγο ή πολύ.
Πίεση ψηλά (πολύ συχνά με 6 παίκτες πάνω από τη μεσαία γραμμή), έμφαση στην μεριά Ροντινέι-Ζέλσον, πολλή δουλειά από τα δύο χαφ, χωρίς προβλήματα και με καλές τοποθετήσεις στα μετόπισθεν (με άψογο Πιρόλα). Ο Ολυμπιακός “έπνιξε” την Καϊράτ για 45 λεπτά αλλά δεν σκόραρε. Δεν έκανε υπερβολές με σέντρες παρά το γεγονός πως οι γηπεδούχοι “κλείστηκαν”, δεν πήρε όμως και κάτι (ούτε μικρή ευκαιρία δε θυμάμαι) από πολλές στατικές φάσεις.
Μόνο το γκολ έλειψε πάντως και σαν ψεγάδι θα επανέλθω -και θα επιμείνω- στο θέμα των στημένων όπου φάνηκε να υπάρχει βελτίωση τον τελευταίο καιρό. Τα χτυπήματα πάντως του Ροντινέι ήταν αυτή τη φορά άσχημα (όλα) και 1-2 προσπάθειες να μη γίνει άμεσα γέμισμα από κόρνερ ή φάουλ περιμετρικά της περιοχής- με κοντινή πάσα- απέτυχαν παταγωδώς…
Ήταν δεδομένη η βελτίωση της Καϊράτ στο β’ μέρος, άμεσα έκανε δύο αλλαγές και μπήκε με άλλο πνεύμα και φιλοδοξία στο ματς που δεν φαινόταν να εξελίσσεται καλά για την Ελληνική ομάδα. Ο κόουτς περίμενε λίγο αλλά δεν άργησε να κάνει δύο αλλαγές, η μία αναμενόταν και τη “ζητούσε” το ίδιο το ματς (Ταρέμι), η άλλη επιβεβλημένη με τον Στρεφέτσα (αντί Ποντένσε που δεν είχε και δυνάμεις) να δείχνει βελτιωμένος τον τελευταίο καιρό.
Φάση-κλειδί στο ματς μια παρέμβαση του Μπιανκόν στο ύψος της μικρής περιοχής αμέσως μετά τη διπλή αλλαγή (οφείλω να τη σημειώσω και επειδή έχω κάνει κριτική στον Γάλλο αμυντικό). Άμεσα παίρνει ξανά τα ηνία ο Ολυμπιακός στο παιχνίδι έχοντας δύο ικανούς στράικερ κοντά στην περιοχή, κάτι που φάνηκε να φοβίζει τη γηπεδούχο που οπισθοχώρησε.
Σε αυτό το χρονικό σημείο όπου δεν υπήρχαν πια και περιθώρια χρειαζόταν κάτι παραπάνω, δεν επιτρεπόταν πλέον η φλυαρία και η όποια ελαφρότητα του πρώτου ημιχρόνου. Προσέξτε, ο Ολυμπιακός έχει 8 τελικές στο πρώτο μέρος, μόλις δύο στο δεύτερο ημίχρονο ως το 73’ και το γκολ, με τις αλλαγές να γίνονται στο 62ο λεπτό .
Η είσοδος του Ταρέμι μπέρδεψε την αντίπαλη άμυνα και ταυτόχρονα ο Ζέλσον Μάρτινς είχε πιο ελεύθερο ρόλο, ήταν πλέον ώρα για ρίσκα και για κάτι εκτός πλάνου.
Το γκολ πάντως μπήκε, μετά από εξαιρετική ενέργεια του Μουζακίτη και πάσα του Ταρέμι, από τη συνηθισμένη πλευρά του Ζέλσον που βρήκε χώρο, ίσως γιατί για πολλά λεπτά δεν έπαιζε από εκεί!
Επιπρόσθετα θα πω μάλιστα πως η επιλογή να τελειώσει τη φάση μόνος του δεν ήταν η καλύτερη, είχε δύο συμπαίκτες σε καλύτερο σημείο. Όμορφο γκολ -μέσα από την χαραμάδα η μπάλα- και σούπερ σημαντικό οπότε κι αυτό που σχολίασα πριν πολύ ήταν…
Ακολούθησαν βέβαια απίθανες χαμένες ευκαιρίες, τρία δοκάρια, δέκα συνολικά τελικές μετά το 73΄ (σε είκοσι λεπτά παιχνιδιού) και αναμενόμενα χρειάστηκαν και 1-2 άμυνες στο τέλος.
Καμία φορά σε τιμωρεί η μπάλα, αυστηρά. Ο Ολυμπιακός την είχε ξαναπάθει με την Αϊντχόφεν, αλλά όχι αυτή τη φορά, άξιζε τη νίκη, έπρεπε πιθανότατα να την πάρει και με καλύτερο σκορ, κάτι που θα τον βοηθούσε ίσως και σε πιθανές ισοβαθμίες.
Ακολουθούν λοιπόν άλλοι δύο “τελικοί” για ολοκληρωθεί η τριάδα αγώνων ως το φινάλε με μοναδικό ζητούμενο το απόλυτο που δίνει πολλές ελπίδες πρόκρισης.
Έχω ξαναπεί πως η ισοπαλία με την Πάφο στην πρεμιέρα σχεδόν εκμηδένισε τις ελπίδες για πρόκριση, όμως υπάρχουν περιθώρια. Προσθέστε 2 πόντους αν είχε κερδίσει την Πάφο και κάντε τους υπολογισμούς σας…
Πάμε τώρα μπροστά στο χρόνο, η πρόκριση θα παιχτεί στις 20 Ιανουαρίου εντός έδρας με την Λεβερκούζεν και οκτώ μέρες μετά (στην τελευταία αγωνιστική με όλα τα ματς να γίνονται την ίδια ώρα και ημέρα Τετάρτη) στο Άμστερνταμ απέναντι στον Άγιαξ.
Η Γερμανική ομάδα είναι ευάλωτη και καμία σχέση δεν έχει με την περσινή του Τσάμπι Αλόνσο αφού έφυγαν μαζικά οι καλύτεροι της παίκτες (μαζί με τον κόουτς). Είναι ικανή για όλα αλλά δεν φοβίζει, ενώ έχει δεχτεί και μια βαριά ήττα 6-2 στη Ριζούπολη (για όση σημασία έχει αυτό, θα “παίξει” πάντως στα ρεπορτάζ των ημερών…).
Ο Άγιαξ είναι στη χειρότερη του φάση εδώ και δεκαετίες και θα είναι και παντελώς αδιάφορος.
Άμα ήξερα αν το Μαρόκο θα πάει ως τον τελικό του Κόπα Άφρικα που είναι προγραμματισμένος για τις 18 Ιανουαρίου (οι ημιτελικοί είναι στις 14/1) θα ήμουν πιο σοφός για το τι μπορεί να συμβεί. Ο Ελ Κααμπί είναι βασικός πλέον στην εθνική που έχει σπουδαία ομάδα (ως τα ημιτελικά του προηγούμενου Μουντιάλ θυμίζω, χωρίς Ελ Κααμπί το 2022), υψηλούς στόχους και είναι και η διοργανώτρια.
Και εννοείται πως ενδεχόμενη απουσία του Μαροκινού γκολτζή απέναντι στην Λεβερκούζεν αλλάζει τα δεδομένα. Υπάρχουν λύσεις αλλά καταλαβαίνετε το συλλογισμό μου.
Politics, Politics
Εντάξει, δεν βλέπω και κανέναν να αναρωτιέται που είναι η εθνική Ρωσίας, η ΤΣ.Σ.ΚΑ Μόσχας στο μπάσκετ, η Ζενίτ Αγίας Πετρούπολης…
Είναι προφανώς εξοστρακισμένες όλες οι ομάδες της Ρωσίας από όλες τις διοργανώσεις. Ούτε για φιλικό ματς δεν βρίσκουν αντιπάλους. O εκλέκτορας Βαλερί Κάρπιν θέλει να μοντάρει νέα ομάδα και ζήτησε από την ομοσπονδία φιλικά παιχνίδια αυτή την εποχή που η εθνική Ρωσίας δεν παίζει επίσημα ματς. Βρέθηκαν αντίπαλοι διαθέσιμοι να παίξουν απέναντι στη Ρωσία Η Ιορδανία, το Κατάρ και το Ιράν (…), η Βολιβία, η Χιλή και το Περού.
Στο ποδόσφαιρο βέβαια είναι κομπάρσος η χώρα, ούτε οι ομάδες διακρίνονται, πολύ δε περισσότερο η ανυπόληπτη εθνική. Όσο για το μπάσκετ, η εθνική είναι υπολογίσιμη δύναμη αλλά και πάλι δεν “ενοχλεί”, ενώ σε επίπεδο συλλόγων, τα χρήματα των εύρωστων συλλόγων μετράνε πάνω από οτιδήποτε άλλο.
Στο διαγωνισμό της Eurovision πάντως, το Ισραήλ εμφανίζεται ιδιαίτερα φιλόδοξο και ”ενοχλητικό”. Ήδη πέντε χώρες ανακοίνωσαν πως δεν θα λάβουν μέρος στη διοργάνωση του επόμενου Μαϊου και πιθανότατα έπεται και συνέχεια.
Η αλήθεια είναι πως το Ισραήλ βλέπει τη Eurovision ως μέσο προπαγάνδας και χρησιμοποιεί -την προηγούμενη διετία- θεμιτά και μάλλον αθέμιτα μέσα για τη διάκριση των τραγουδιών της.
Για την ιστορία, η Ελλάδα είναι ενάντια στις διαμαρτυρίες πολλών χωρών εδώ και καιρό και έγινε και αποδέκτης ευχαριστιών από το επίσημο Ισραήλ…
Όλα είναι politics. Όλα.
It’s all about the money (or not)
Ti politics, τι money. To ίδιο πράγμα.
Στις ΗΠΑ άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για τα βραβεία Oscar που είναι πάντα στο στόχαστρο μου. Ταυτόχρονα επιτεύχθηκε ιστορική συμφωνία δισεκατομμυρίων δολαρίων για την σύμπτυξη του Netflix με την κολοσσιαία εταιρεία Warner Bros.
Έτσι η ενωμένη εταιρεία που προκύπτει θα έχει και την “μερίδα του λέοντος” στα βραβεία και στις υποψηφιότητες. Φαίνεται πως μπορεί να κατέχει ακόμα και 5 θέσεις στη δεκάδα των Oscar για τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς.
Το οξύμωρο είναι πως τα μεγάλα βραβεία (ταινίας και σκηνοθεσίας) θα πάρει -προβλέπω- το One Battle After Another, μια παραγωγή (της Warner) που κόστισε 200 εκατομμύρια και είναι ζήτημα αν θα κάνει break-even (αν θα πάρει δηλαδή πίσω το κόστος της)…
Για να ξεφύγουμε από τα λεφτά και την πολιτική (και την όλη “κακοτοπιά”), κλείνω με μια ευχάριστη εξέλιξη της διαδρομής προς τα φετινά Oscar (την οποία παρακολουθώ με μεγάλη συνέπεια πολλά χρόνια τώρα) και εύχομαι να φτάσει και σε μια σπουδαία βραδιά βράβευσης τον Μάρτιο.
Ποιος το περίμενε, ο Νικ Κέιβ θα είναι υποψήφιος για Όσκαρ όπως όλα δείχνουν. Και αξίζει και να κερδίσει με το ομώνυμο τραγούδι από την ταινία Train Dreams. Άμα χάσει από την Κ-Pop και το “Golden” θα τρελαθώ.
Go Nick!
