Άλλο άθλημα, ίδια φανέλα, παρόμοιο πρόβλημα

Γράφει ο Πέτρος Δριτσάκος

—Τίποτα δεν κερδίσαμε ακόμα. Κι όμως…

Θα πιαστώ από τα λόγια του Γιάννη μετά τη νίκη επί της Λιθουανίας. “Δεν κερδίσαμε κάτι” φώναζε ο παικταράς στους υπόλοιπους και αυτό δείχνει την φιλοδοξία της ομάδας για κάτι καλύτερο από την τετράδα στο Ευρωμπάσκετ.

Η εθνική Ελλάδος μπάσκετ, που λίγοι πίστεψαν και ακόμα λιγότεροι προέβλεψαν πως θα είναι στους “4”. Μια ομάδα με μεγάλα “κουσούρια” στο ρόστερ και κενά αλλά και με έναν πραγματικά σπουδαίο παίκτη που για πρώτη φορά κουβαλάει ένα γκρούπ παικτών ενορχηστρωμένο από τον κόουτς Σπανούλη, που για πρώτη φορά νιώθει κι ο ίδιος σαν δική του την ομάδα, σαν το Μιλγουόκι του.

Τα κέρδη είναι ήδη προφανή. Αλλά στην χώρα μας δεν τα κοιτάμε. Η επιτυχία σίγουρη και ο στόχος έχει ήδη επιτευχθεί. Έχουμε καλή και υπολογίσιμη ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Δηλαδή τι άλλο θέλουμε;

Ξεχνάμε γενικά εύκολα, “καταπνίγουμε” και εξαφανίζουμε ακόμα και τι σκεφτόμαστε την περασμένη εβδομάδα, πριν λίγες μέρες. Και είμαστε έτσι σε νίκες και ήττες. Έτσι είμαστε.

Ναι, κι εγώ μπορώ να δω πως μπορούμε να είμαστε ακόμα και πρώτοι. Όπως μπορεί να είμαστε τελικά και τέταρτοι. Στο μυαλό το δικό μου δεν θα έχει τρομερή διαφορά.

Είναι και η εποχή που ζούμε ένα “αγκάθι”, δεν θα δούμε παιδάκια ξαφνικά να εισρέουν στα παιδικά τμήματα των ομάδων μπάσκετ, δεν θα ζήσουμε το “μπαμ” μετά το 1987 όταν τόσοι πολλοί νέοι αθλητές είχαν πρότυπο τον αξεπέραστο Νίκο Γκάλη.

Τότε βλέπαμε τον Άρη τις Πέμπτες (συνήθως), όλοι ανεξαιρέτως προτίμησης και όλη η Ελλάδα παρακολούθησε τηλεοπτικά το μπασκετικό εκείνο έπος της εθνικής μπάσκετ. Η μεγάλη διαφορά είναι πως τότε τα ευρωπαϊκά ματς του Άρη ήταν ίσως η μοναδική τηλεοπτική μετάδοση της εβδομάδας.

Τότε δεν είχαμε social, δεν είχαμε κινητά, δεν είχαμε καν μέιλ, δεν είχαμε 100 τηλεοπτικά ματς (χωρίς υπερβολή) την εβδομάδα, δεν είχαμε τόσα “σπουδαία” εργαλεία να περνάμε το χρόνο μας και να “γυμνάζουμε” την αδρεναλίνη μας.

Σήμερα το να είσαι αθλητής προϋποθέτει πολλά περισσότερα ζητούμενα, ο ανταγωνισμός και τα δολάρια έχουν εκτοξευτεί, οι συνθήκες έχουν αλλάξει προς το καλύτερο, οι τραυματισμοί αντιμετωπίζονται με απείρως καλύτερο τρόπο. Για να είσαι μάλιστα τοπ αθλητής αυτά τα προαπαιτούμενα για να φτάσεις ως εκεί έχουν πλέον και πολύ υψηλό πήχη.

Να αναγνωρίζουμε τις αξίες. Να γίνουμε επιτέλους λίγο πιο “σπορτίβ”, μας έχουν δοθεί τόσες πολλές αφορμές και όχι βέβαια μόνο από το μπάσκετ.

Να δεχόμαστε τα όποια μειονεκτήματα και να ζούμε με αυτά προσπαθώντας να βελτιωθούμε. Να δεχόμαστε και να εκτιμούμε σωστά την προσπάθεια, την δική μας αλλά και του όποιου αντιπάλου. Να δεχόμαστε την ήττα. Στον αθλητισμό η ήττα είναι σημαντικό κομμάτι, είναι σαν τη ζωή, υπάρχει ζωή χωρίς θάνατο;

O Γιάννης πήρε πρωταθλήματα και τίτλους NBA, έχασε όμως και πολλά.

Ο Σπανούλης έκανε υπέρβαση οδηγώντας την Μονακό στον τελικό της Euroleague και τον έχασε.

Αν η ομάδα μας πάει τελικό και τον χάσει είναι αποτυχημένη; O κόουτς και ο Γιάννης θα είναι αποτυχημένοι, θα πούμε ένα από τα κλασικά κλισέ μας, “πήγαμε στην πηγή και νερό δεν ήπιαμε”;

Ο δρόμος για την κορυφή είναι δύσκολος, όλοι την στοχεύουν, λίγοι θα την φτάσουν…

Επιτέλους ας χαρούμε ό,τι έχουμε, σήμερα (για το αύριο θα τα πούμε και μετά το πέρας του τουρνουά) γνωρίζοντας πως χρειάζεται πάντα να βελτιωνόμαστε.

Έτσι είναι τα σπορ.

Βάζεις στόχους, προσπαθείς να βελτιώνεσαι, ανταγωνίζεσαι, σέβεσαι τον αντίπαλο, μια αέναη προσπάθεια που κανονικά δεν τελειώνει ποτέ. Μπορεί να μην είσαι ο νικητής αλλά να έχεις κερδίσει και μάλιστα πολλά.

Σαν υστερόγραφο και επειδή φτάσαμε στις παρυφές της τοξικότητας στα ματς με το Ισραήλ (το επίσημο στο Eurobasket αλλά και το φιλικό), παρακαλώ και εύχομαι να μην πολιτικοποιηθεί το ματς με αντίπαλο την Τουρκία. Όλα είναι πολιτική πια, το δέχομαι, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν το αντιπαλεύομαι.

Άλλη μια μικρή μάχη των ημερών που πρέπει να κερδηθεί κι αυτή…

Νάχαμε λέει, νάχαμε, ένα “εξαρο-οχτάρι” από το 2004 νάχαμε

Πολλά από τα προαναφερόμενα ισχύουν και για την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου και δεν θα τα επαναλάβω.

Θα επισημάνω μόνο την μόνιμη μας μανιέρα, Παρασκευή ομαδάρα με αντίπαλο την Λευκορωσία, Δευτέρα κάτω του μετρίου απέναντι στην Δανία. Οι συνήθεις υπερβολές μας και στις δύο περιπτώσεις.

Το συγκεκριμένο γκρούπ μάλιστα σίγουρα επηρεάζεται πολύ περισσότερο από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, πολλά παιδιά είναι σε μικρότερη ηλικία με χαμηλό βαθμό εμπειριών, δεν είναι παράλογο. Και αυτό μας έκανε κακό στο ματς με τη Δανία.

Αλλά αυτοί είμαστε και οφείλουμε να βελτιωνόμαστε και να συνεχίσουμε την προσπάθεια, μην επαναλαμβάνομαι. Όπως και στην εθνική μπάσκετ, έτσι και στην “γαλανόλευκη” του ποδοσφαίρου μας είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς τα μειονεκτήματα.

Οι εθνικές ομάδες δεν είναι σύλλογοι, δεν μπορούν να κάνουν μεταγραφές. Στο σύνολο του Γιοβάνοβιτς υπάρχει ένα μεγάλο πρόβλημα προς επίλυση. Η ομάδα δεν έχει παίκτες για τις θέσεις “6” και “8”. Κουρμπέλης και Σιώπης μοιάζουν αταίριαστοι για το επίπεδο των υπολοίπων και δεν έχουν περιθώρια εξέλιξης.

Υπάρχουν παίκτες μήπως που δεν καλούνται που θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε αυτές τις νευραλγικές θέσεις της μεσαίας γραμμής; Δε νομίζω. Δυστυχώς.

Η εθνική ποδοσφαίρου πορεύτηκε στα χρόνια της ανυποληψίας με “εξάρι”τον Τζιώλη, καμιά φορά τον Σάμαρη, μιλάμε για πολλά χρόνια. Μετά το 2004 είναι ζήτημα αν η χώρα έβγαλε έστω και έναν παίκτη υψηλού επιπέδου για την καρδιά της μεσαίας γραμμής.

Να θυμίσω πως το 2004 είχαμε Ζαγοράκη, Μπασινά, Καραγκούνη, Κατσουράνη. Δεν συμμετείχε καθόλου σε εκείνη την εκπληκτική διαδρομή ο Στολτίδης (με σούπερ εμφανίσεις στον Ολυμπιακό, εντός κι εκτός συνόρων), δεν συμμετείχε ο Ζήκος που έπαιξε τελικό Τσαμπιονς Λιγκ με τη φανέλα της Μονακό όντας βασικό αμυντικό χαφ των Μονεγάσκων.

Ακόμα και όταν αφίχθη η ομάδα για την τελική φάση στην Πορτογαλία πολλοί δημοσιογράφοι έψαχναν να δουν που είναι οι δύο γνωστοί στο ευρωπαϊκό κοινό παίκτες. Μα δεν τους κάλεσε ποτέ ο Χερ Ότο και η πορεία μας ως εκεί είχε περάσει “κάτω από το ραντάρ”, δεν μας παρακολουθούσαν καν (βασικός λόγος που τους αιφνιδιάσαμε παρεμπιπτόντως…).

Δεν είμαι αισιόδοξος. Προσωπικά πιστεύω πως χωρίς καλό τερματοφύλακα, καλό φορ και παίκτες στην καρδιά της μεσαίας γραμμής τοπ ομάδα δε φτιάχνεται. Είναι κρίμα που έχουμε τόσες καλές λύσεις σε όλες τις θέσεις, ποιοτικές, με μέλλον και δυναμική αλλά στις θέσεις “6” και “8” υπολοιπόμαστε όλων των ανωτέρω χαρακτηριστικών.

Που και που θα προτείνω και λύσεις, δεν θα επισημαίνω μόνο το πρόβλημα. “Νατουραλιζέ” δεν προβλέπεται στο ποδόσφαιρο ( ή μήπως όχι, εμμέσως;) και δεν βλέπω και κάποια λύση παίκτη που “έρχεται” με εξαίρεση τον Μουζακίτη που ούτε κι αυτός είναι κλασικό “εξαρο-οκτάρι”.

Κατά καιρούς έχουμε διαπιστώσει “βαφτίσια” σε εθνικές ομάδες, παίκτες δηλαδή που καλούνται να παίξουν σε διαφορετική θέση απ’ ότι στο σύλλογο τους. Δεν είναι πανάκεια και μοιάζει προφανώς πιο δύσκολο απ’ ότι παλαιότερα, αφού σήμερα οι ποδοσφαιριστές εξειδικεύονται πλέον στις υποχρεώσεις μιας συγκεκριμένης θέσης.

Όμως εγώ βλέπω πως ο Ρέτσος δεν υπολογίζεται ως βασικός από τον κόουτς για την θέση των σέντερ-μπακ και είναι ένας έμπειρος παίκτης που έχει χαρακτηριστικά για να υποστηρίξει τη θέση μπροστά από το κέντρο άμυνας. Σκέφτεστε τίποτα καλύτερο;

Είναι στενάχωρο τελικά που έχουμε μια νεανική γεμάτη ταλέντο ομάδα αλλά μας λείπει τουλάχιστον ένας τοπ παίκτης σε αυτές τις θέσεις που συνδέουν την άμυνα με την επίθεση, Είναι σαν ένας οργανισμός με καλά άκρα, πόδια, χέρια, κεφάλι, όλα σε υψηλό επίπεδο, αλλά δεν δουλεύει καλά η καρδιά του…

Θρίλερ και μη-αγγλόφωνες παραγωγές στα Όσκαρ του παρηκμάζοντος Χόλιγουντ

Απότομη η μετάβαση αλλά θα το συνηθίσετε. Από εδώ θα ασχολούμαι συχνά και με μη-αθλητικά θέματα και το σινεμά (μαζί με τα βραβεία Όσκαρ) θα φιλοξενείται όταν έχω κάτι να πω, ειδικά όταν γνωρίζω πως αυτά που θα “μεταφέρω” έχουν μελλοντολογική αξία.

Τα βραβεία Όσκαρ είναι 7 μήνες μπροστά μας και η κούρσα για τις υποψηφιότητες κορυφώνεται μετά το Νοέμβριο.

Αυτές τις μέρες ολοκληρώνονται σιγά σιγά όλα τα μεγάλα φεστιβάλ στις δύο μεριές του Ατλαντικού με το φεστιβάλ του Τορόντο μετά τις Κάννες, το πολύ σημαντικό Telluride στις ΗΠΑ και την Βενετία.

Το “Sinners” ( Oι Αμαρτωλοί) συνεχίζει να είναι στις δυνατές επιλογές για τα μεγάλα βραβεία αλλά θα είναι από τις λίγες Αμερικάνικες ταινίες που θα τα διεκδικήσουν. Το Χόλιγουντ έχει σταματήσει εδώ και καιρό να παράγει ποιοτικό σινεμά, έτσι ένα φιλμ που φλερτάρει με το είδος του θρίλερ θεωρείται φαβορί, κάτι που δεν συνέβαινε ποτέ (με εξαίρεση την “Σιωπή των Αμνών’ πριν τρείς δεκαετίες…).

Προσθέστε και το “Weapons”, ένα ακόμα υβρίδιο-θρίλερ που δείχνει υπολογίσιμο για τα βραβεία, τέτοιες ταινίες δεν “περνούσαν ούτε απ’ έξω”…

Το καλό σινεμά έρχεται εδώ και πολλά χρόνια εκτός ΗΠΑ, η Ευρώπη και η Ασία (ειδικά η Κορέα) επικεντρώνονται σε σοβαρά ζητήματα, έχουν τα καλά σενάρια, τις καλές ιστορίες και δημιουργούς χωρίς δεύτερες σκέψεις και μεγάλα στούντιο να ασκούν πίεση ως προς το τελικό αποτέλεσμα.

Το “It was just an accident” του -διωκόμενου στη χώρα του- Ιρανού σκηνοθέτη Τζαφάρ Πανάχι, το “Sentimental Value” του Νορβηγού (παρότι Αγγλόφωνο) Joachim Trier, το “Νo other choice” του Κορεάτη Παρκ-Τσαν-Γούκ εισβάλουν στα φετινά βραβεία.

Ακόμα και από αμερικάνικες παραγωγές μπορεί να συμβεί το ανήκουστο και να βρεθεί εκεί ο -πάντα ανεξάρτητος επαναστάτης- Τζιμ Τζάρμους με το “Father, Mother, Sister, Brother” που κέρδισε στην Βενετία.

Όλοι ψάχνουν πλέον το κάτι διαφορετικό, το “out of the box”, μην εκπλαγείτε αν δείτε υποψήφιο για Όσκαρ πρώτου ρόλου τον Dwayne Johnson, γνωστό ως “The Rock” (ναι, αυτόν!) για την ταινία “Τhe smashing Machine”.

Kαι πάνω απ’ όλα, ετοιμαστείτε για το φιλμ της χρονιάς που νομίζω πως και τα βραβεία Όσκαρ θα αναγνωρίσουν. Το “Voice of Hind Rajab” και η συγκλονιστική του ιστορία σκηνοθετημένη από την Τυνήσια Καουτέρ Χάνια, υποψήφια πέρυσι στην κατηγορία ντοκιμαντέρ και ουχί άγνωστη στην Αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου, μπορεί απλά να ξεπεράσει κάθε προφανές εμπόδιο για να γίνει η καλύτερη ταινία της χρονιάς, ναι, ακόμα και στα αμερικάνικα βραβεία Όσκαρ…